“Hepiniz çobansınız..” Güttüklerinizden sorumlusunuz.ص(sav)
Bir gün evladın baba üzerindeki hakları sorulmuştu Resulallah'a (s)... "Ey insanlar, kendinizi ve ailenizi yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun" (Tahrim, 6) ayetini okuyup... “Çocuğun baba üzerindeki hakkı; yazı yazmayı, yüzmeyi ve ok atmayı öğretmesidir" demişti... Başka bir seferindeyse, "Çocuğun babası üzerindeki hakkı, ona güzel bir isim koyması, güzel bir terbiye vererek yetiştirmesi, ergenliğe erince evlendirmesi ve ona Kitab'ı öğretmesidir" demişti...
Okur Takip Önerileri
Kadınlar da geri kalmazdı öğrenmek konusunda erkeklerden... “Ailesine güzel bir terbiye ve tahsil veren kişinin ecri, diğer öğretenlere nazaran iki kat arttırılacak ecirle karşılanır" anlayışıyla herkes evinin de öğretmeniydi... Kadınlar ve çocuklar da çok istekliydi öğrenme konusunda.
Dünyanın en yüksek ağacıydı O(s)... Küçük bir serçe gibi dalları arasında cıvıl cıvıl uçardım. O'ndan sonraysa kanatlarım kırıldı benim. Hep ağacımı arayıp durdum. Hep ağacımı arayıp sordum. Hep ağacımı özleyip durdum... Cıvıltı değil, kederli bir ağlayıştı O'ndan sonraki tüm konuşmalarım. O'nun(s) emanetini benden sonrakilere aktarmak göreviyle konuşurken, aslında O'ndan sonra bir daha hiç konuşmadığımı, ahh kimsecikler fark etmemiştir... Benim kelimelerim O'nunla(s) birlikte uçup gitmiştir...
Tek mülkümüz tertemiz tutmaya didindiğimiz gönüllerimizdi..
O’nun(s) bu bulutlu konuşmasıyla dünyanın en yüksek dağına dönüşmüştü sanki ve o yalın, o duru sual, beni dağın başında tek başına bırakmış gibiydi..
Bütün dünya uğultular halinde başımın üstünde dönüp üst üste çakılıyordu beynime sanki o anda..Erimiştim.Eriyivermiştim..
Sevince insan, işte böyle oluyordu demek ki..Dar olan genişliyor, kısa olan uzuyor, az olan çoğalıyordu gönül hoşnutluğundan..
Söz veriş nehrinin iki yanı yoktur iyice düşünürsen halimi. İki yan da O’nundur. Aslında nehrin ve sözün de kendisidir aşk..
Bana döndüğünde yaz gelirdi her seferinde, içimdeki ağaçlar göklere yükselirdi.
İçimde durmak bilmeyen depremi durduran dağımdı O (s) benim.Karanlık gecede yolumu bulduran.
Konuşmasıysa yağmurumdu. Hayat verirdi O’ndan(s) bana ulaşan her kelime.