Dünyanın en yüksek ağacıydı O(s)... Küçük bir serçe gibi dalları arasında cıvıl cıvıl uçardım. O'ndan sonraysa kanatlarım kırıldı benim. Hep ağacımı arayıp durdum. Hep ağacımı arayıp sordum. Hep ağacımı özleyip durdum... Cıvıltı değil, kederli bir ağlayıştı O'ndan sonraki tüm konuşmalarım. O'nun(s) emanetini benden sonrakilere aktarmak göreviyle konuşurken, aslında O'ndan sonra bir daha hiç konuşmadığımı, ahh kimsecikler fark etmemiştir... Benim kelimelerim O'nunla(s) birlikte uçup gitmiştir...
·
101 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.