ışıklar söndü, yüzüm düşerken bir kuş sürüsü bi’kuple okudu şarkımızdan.. sustular sonra, yüzüm kenar mahalle sokaklarına asılırken bir marş duyuldu ve bir de tıkırtı vardı lakin kimse susmamış gibiydi.. susmaların üzerinde dumanları tütüyordu oysa henüz.. yaşanmamışlar dizilmişlerdi fırınların önünde ve sıcak dumanlar, tütecekken küsmüştü. ekmek kokusunu bile unutmaya yüz tutmuştum ki elimden kimse tutmamıştı. bitecekken hikayem, birileri fırtınanın henüz kopmadığını hatırlattı ama koparmışlardı tüm çiçeklerimi ellerimden. sonra sordum; ne gelirdi? otobüsler ve trenler gelirdi. tüm kara parçalarına bahar gelirdi, kutuplar hariç ve benim çiçeklerim yoktu, kopmuştu; ellerim dahil…