Hiç bir çocuk kötü doğmaz ama yıllar geçtikçe saf kötü olabilir. Levana'da saf köyü olmayı seçiyor. Bu kitap da Levana'ya sempati mi duysam pek bilemedim, kafa ve duygularım karıştı diyebilirim.
Levana'nın yüzü kötü haldeydi ve kimse onun yüzüne dahi bakmak istemiyordu, bunu Cinder'ın annesi yapmıştı ona Levana'nın yeğenine düşman olması aslında ablası yüzünden olan bir şey. Ablası Channary yüzünden güzelliğini kaybediyor ve yavaş yavaş ablasına kin besliyor, yıllarca ablasından zorbalık görüyor.
Açıkçası ablası da az değilmiş tahta geçince gerçek yüzü yani gaddarlığı ve zorbalığı daha da çok ortaya çıkıyor. Belki de tahta geçen büyük varis olarak kardeşinden daha güzel, aptal ama barışçıl vs diye anılmasını istediği için kardeşinin yüzünün bozulmasına neden oluyor.
Levana bu yüzden daha da güzelliğe takıntılı, kindar, psikolojisi bozuk bir psikokata dönüşüyor. Açıkçası yıllarca gördüğü kötülük ve zorbalıklar onu saf kötü yapsa da bence o bu şekilde olmak istemedi bunu seçmeye mecbur kalıp saf kötü oldu diye düşünüyorum.
Ha yaptıklarında tabi ki haklı değil bu onu tabi ki haklı çıkarmaz affetirmez ama iyi olmayı seçip hepsini geride bırakabilirdi.
Tarık Tufan ve ben nasıl bir hikayenin içinde kendimden bunca şeyi bulabiliyorum. Aynı dönemin insanları olmaktan mı bu yakınlık hissi, yoksa ruhların duygudaşlığımı bir türlü bilemedim doğrusu. Başlangıçta "aşk" kavramını takıntı ile karıştırdığı hissine kapıldığım baş kahramanımız
