Bir şey için verilen mücadele, savaş, çaba ve o şey için didişmekle bu uğurda ölmek, söz konusu şey için yaşıyor olmanın ayrılmaz/ontolojik görüngüleridir. Dini iyi anlamak gerekir. Dinin anlaşılma şekillerini de iyi anlamak gerekir. Bu yolla, verilen savaşların ve mücadelerin de anlamı kavranılır.
Bir kaç ilkeye dönüp görüş şeklimizi revize etme istersek diyebiliriz ki
Din ve maneviyat aynı şeyler değildir.
Din ve ahlak aynı şeyler değildir.
Din ve bilgelik/bilgi/bilim de aynı şeyler değildir.
Dinin sayılanlarla ilişkisi bu fenomenleri kendi prizmasından geçirmek, onlara kendi işlemini uygulamak, kendi kabının şeklini vermektir. Ve düşüncenin merkezine alınışlarına göre sayılanların her biri diğerlerine, dinin kendilerine uyguladığının aynısını uygular. Mesele zihnimizin içinde, dünyayı anlamlandırma aracı olarak neyi merkeze aldığımızdan ibarettir.
“Sonra herkes anlamı kendi içinde bulmayı öğrendi,” der Vonnegut ve ekler, “iyilik ve bilgelik de böyle başlar.
Samadhi ( Fenafillah )
Budizm ve Hinduizm'de, zihinsel konsantrasyon anlamında kullanılan bir terimdir.
Pali Budist literatüründe samadhi şu bağlamlarda kullanılmıştır:
• Sekiz Aşamalı Asil Yol'da, "doğru konsantrasyon" (samma-samadhi) sekizinci aşamadır.
• Benzer şekilde Buda'nın üç temel eğitim öğretisinde ikincidir: sīla (ahlak veya
“Sonra herkes anlamı kendi içinde bulmayı öğrendi,” der Vonnegut ve ekler, “iyilik ve bilgelik de böyle başlar.”
“Sonra herkes anlamı kendi içinde bulmayı öğrendi,” der Vonnegut ve ekler, “iyilik ve bilgelik de böyle başlar.”
Sanki uzun mesafeler boyunca yürümüş gibi yorgunuz ama geldiğimiz hiç bir yer yok.
Sanki her şeyi çok seviyormuş gibi yapıyoruz ama dünyamız kaskatı, içinde neredeyse hiç sevgi yok.
Sanki her düğümün çözümünü biliyormuş gibi konuşuyoruz ama her yaptığımızla, her söylediğimizle düğümler daha da çözülemez hale geliyor.
Milyon tane kitap deviriyoruz görünüşte ama o kitaplardan hayata yayılan hiçbir bilgelik yok. Herkes ne kadar doğruluk timsali olduğunu ispat etmenin derdinde, iyi de hayatın fotoğrafına bu kadar eğrilik nereden karışıyor?
Sanki aynı derdin dertlisi, aynı yolun yolcusu kocaman kalabalıklarmışız gibi konuşuyoruz; bir küçük kıvılcım yetiyor oysa aramızda koca koca yangınlar çıkartmaya.
Aramızdan biri bir diğerine "Yalnız değilsin!" dediğinde, hepimizi üşüten bir yalnızlık rüzgarı esmiyor mu her yanımızda..
Üşümesinden belli içimin:bitiyor yaz.
Ufuk kör bir gözün ardı kadar boş.
geçiyor Son kuş sürüleri
Mumların titrediği bir katedralde dinlediğim orgun sönüp giden yankısı gibi dinliyorum
Kanatlarının sesini
Ey üzünç diyorum: Yaşamımın toplamı,koyakların ıssızlığından damıtılmış bana kalan tek bilgelik .
~Virginia woolf~