Dedem merhumun karlı bir kış gecesi, elindeki odunları birbiri ardınca attığı soba başında, uyumadığımı fark edince bana dönüp, Aşık Veysel'den okuduğu o şiiri asla unutamam.
"Gâh ağlayı gâhi güle, yetişmek için menzile" onlar alıp gittiler başlarını ama hayâlleri bir Fatiha kadar yakın, hatüraları her dem taze...
Sayfa 146