insan sonbaharda düşünür nedense ölümünü
ölüsünü sararmış yaprakların örttüğünü
on altı ekim cuma yirmi kırk dokuz*
aysel’in gölgesine saklandım
hep susamışım su içiyorum
geceler bitmiyor neden bitmiyor
uykumun arasında bekliyorum
aysel bütün gece gözünü kırpmıyor
el yordamıyla yokluyorum
kapıları karanlığa açılmış
avcunda diken diken şiirlerim
ben burnumu şaraba sokmuştum
katiyen sarhoştum kirpiklerim yanıyordu
on iki sıfır beşte izmir'de bir yıldız kaydı
...on iki on beşte istanbul'a dağılmıştım
öyle bakmayın bu yaralar şerefli yara değil.
“gözlerin, gözlerime değince felaketim olurdu, ağlardım.”
"... ben gidip başıma belâlar aramışım
o kalıp mevlâsını bulmuş...“
An Gelir
“an gelir
ömrünün hırsızıdır
her ölen pişman ölür
hep yanlış anlaşılmıştır
hayalleri yasaklanmış”
hürriyet ve istiklal benim karakterimdir
“bir gece sabaha karşı
en kilitli kapılarım açılacak
yalnızlığımdan çıkıp gideceğim
ne sensiz kalırsam korkusu
ne kitaplarda okuyup altını çizdiklerim
ne alkol tutabilecek beni
ne ölüm telâşı”