"Yarın gece gideceğim bu kentten
Bir ırmağa yolcuyum sular çekiyor beni
Yüreğimden başka taşıyacak yüküm yok
Sayılmazsa göğsümden düşen kuş ölüleri.
(...)
Sonunda bir soru gibi kaldım yine kendimle
Kentin kırık aynasında eksildikçe düşlerim
Söyle benim ömrüm bu kente uğradı mı
Sahi ben hiç ömrümü kendime yaşadım mı?"
-Haydar Ergülen, Yarın Gece
öyle uzak ki yerim uzakları aşıyor...
Eskiden kendi ellerimle bile isteye duvar örerdim insanlara karşı küçüklükten beri belkide sanki böyle yapınca herkesten korunuyordum. çünkü saftım öyle biriydim ve insanlar bunu çok güzel kullanıyorlardı. güçlü olmak için sert bir tavır edindim. kimse kolay kolay yaklaşamıyordu böylece. bundan çok memnundum
Sonunda bir soru gibi kaldım yine kendimle
Kentin kırık aynasında eksildikçe düşlerim
Söyle benim ömrüm bu kente uğradı mı
Sahi ben hiç ömrümü kendime yaşadım mı?
-Haydar Ergülen
Bildiğim yol
Bu süreçte belki de hep sahte mutluluklarla kendimi avuttum, kendimi geçiştirdim. Gerçeklere değil de hayallere sarıldım, hayallerle yaşadım. Çok yoruldum; günlerce, gecelerce uykusuz kaldım. Çoğu zaman insanlara karşı her şeyi, bütün hislerimi, hüznümü gizlemeyi başardım, gülümseyerek dağıttım o kara bulutları. Sanki hiçbir şey yokmuş gibi
Kendimi gördüm bi’an
yanımdan geçip gittim usulca
değişmişim
saç, sakal birbirine karışmış
ne yalan söyleyim, yalanda
olsa özlemişim kendimi
bi’hayli zaman olmuş benden gideli
bu kez nereye gittim bilmiyorum
Her insanının bir hikayesi vardır; acısıyla, tatlısıyla bazen o hikaye acıysa ikayesini içine atar ve birikir, birikir ve içinde zehir olur. O hikayeyi bazen kendisiyle baş başa kalarak atlatır ya da birisiyle dertleşmek ister.
Bu sebepten insanları gözlemlemeyi çok seviyorum. Çünkü; her insanın yüzünde farklı bir hikaye vardır onu görürsün bazen bunu bir deniz kenarına oturup gelenleri geçenleri izlerken bazen de oturduğun bir mekan da görürsün. Bugün de kendimle baş başa kaldım. Hem kendi hikayemi deniz ile paylaştım. Hem de çevrem de gözlemlediğim insanların hikayelerine baktım. Kimisi o acılarını koşarak kimisi oturup bir yerlere bakarak kimisi de gökyüzüne bakarak paylaşıyor. Ben de kendi hikayemi içimdeki zehirli deniz ile paylaştım. O kadar acı vermiş ki göz yaşlarım daha da fazla kıyıya vurdu.