Proust'un "Kayıp Zaman İzinde" roman serisini okurken arada "Hazlar ve Günleri" de okuyordum. Bugün bitirmek nasip oldu. Kayıp Zaman İzinden önce iyiki okumamışım çünkü Hazlar ve Günleri o şevkle okuyamadım buda beni seriyi okumayı ertelememe neden olurdu.İiKayıp Zaman İzinde romanının ön hazırlığı gibi yazılmış seriden sonra okuduğum için bunu daha iyi hissettim. Kitap güzel hikayeler, şiirler, alıntılar içeriyor.
"Zamanı biliyorum ama hayattan hiçbir şey anlamıyorum, hüzünlü saatler neşeli dakikaların yerini alıyor, bir kovanın içindeki arılar gibi içimde birbirine karışıyor..."
"Aşk bittiğinde alışkanlık aşkın yerini almıştı; bu alışkanlığı suistimal edecek ahlaksızların sayısı az değildi."
"Tıpkı sevmeye yeni başlamış âşıklar gibi, tıpkı şarkılarını söyleyen şairler gibi, hastalar da kendilerini ruhlarına daha yakın hisseder. Hayat bizi amansızca sıkıştıran, hiç durmadan ruhumuzu acıtan zorlu bir iştir. Hayat bağlarının bir an gevşediğini hissettiğimizde basiretli bir dinginlik hissedebiliriz."
Tarık Tufan ve ben nasıl bir hikayenin içinde kendimden bunca şeyi bulabiliyorum. Aynı dönemin insanları olmaktan mı bu yakınlık hissi, yoksa ruhların duygudaşlığımı bir türlü bilemedim doğrusu. Başlangıçta "aşk" kavramını takıntı ile karıştırdığı hissine kapıldığım baş kahramanımız
