Arada bir dediğimi dinleyen tek insan. O da yok olursa ne olur? Kayra kalır. Kinyas’ı düşünüp gözyaşı döker yalnızken.. Kayra kalır. Kinyas’ı rüyasında görür iki yıl.. Kayra kalır. Kinyas’ın ölümünden on yıl sonra ne yüzünü hatırlar, ne yaşananları, ne de konuşulanları.. Kinyas gider. Kayra kalır. Bu kadar basit olduğu için hiç sevemedim dostlukları, aşkları.
Romeo ve Juliet’in yaptıkları gibi beraber ölmeyi tercih edenlerin sayısı çağımızdaki kadar az olmasaydı, belki inanırdım ben de sadakate. Ama bir insanı gömmek dostluğunu, aşkını da gömmek olduğundan ve aynı insanın içini doldurup bir heykel gibi evin en güzel yerine koymak da pek kullanışlı olmadığından, yapacak bir şey yok. Fazla bir tercih imkânı yok. Canlıların birbirlerini öldürüp yemelerini ana hareket edinmiş ekolojik sistem ne kadar faşistse, öleni gömmek de o kadar canavarca. Doğanın gereği faşistlik. Güçlünün zayıfı yemesi faşizan ve doğal. Ölüyü gömmek de dostluk, aşk gibi kavramları yalanlayan en büyük doğa geleneği. Ki bu gelenek hayatta kalana unutmayı emrediyor. Unutmak için toprağa gömmeyi. Yoksa kokutuyor cesedi. Çürütüyor gözlerinin önünde artık nefes almayan dostunu, sevgilini..
Sayfa 73 - Doğan YayınlarıKitabı okuyor
… +267
Yalnızlık insan kılığında bir karabasandı burada. Bir ses aradı içindeki külü üfürüp uçurumu ısıtacak. Alnını örtecek bir tutam saç. Üşümüş yerlerinde bir ılık nefes. Yaralarını onaracak bir çift söz sevgiyle boyalı. Onca acıdan sonra anladı ki, ölüm de yıkım da umut da umutsuzluk da aşk varsa güzeldi, kolaydı, katlanılırdı.
Kırmızı Kedi Yayınevi
Ya Rab!..
Tevfikini refik ederek, kudret elinle bizlere aşk bâdesini sun ki, gönüllerimiz bir nefes bile senin aşkından ayrılmasın. Senin sevginden ayrı düşmesin. Seni sevenler, senin sevginden bir nefescik ayrı düşerlerse, artık onlar için yaşamak diye bir mefhum yoktur. Senin âşıklarına hayat-ı ebedi, hayat-ı sermedi, hayat-ı cavidani ancak sensin. Senin mübarek ve muazzez aşkındır. Gerçekte, senden ve senin sevdiğinden gayrı hiçbir şey yoktur. Bizler, gaflet ve cehaletimiz neticesi olarak başka bir sıfatla seviyorsak, o sıfatı bizlerin gönüllerimizden ve gözlerimizden al, asıl kime âşık olmamız gerektiğini bizlere bildir. Aşkın nasıl ve kime olacağını bizlere göster ve o zevki tattır. Bütün sevgiler ancak sana, bütün aşklar senin içindir. Sana ve cemal-i bâ-kemaline perde olan aşkların perdelerini yırtıp atmayı, gerçek aşkın tadını tadmayı, aşkımıza aşk katmayı nasip ve müyesser eyle ki, mâ'şuk-u hakikinin kim olduğunu bilelim, iki cihanda da aşkınla bile olalım ve ondan hiç ayrılmayalım. Bizlere, bu sırrı öğretecek ve gösterecek de yine ve ancak sensin ilâhi!
Sayfa 54Kitabı okuyor
Ama aşk, bir cenin gibi bedenin karanlıklarında acıyla dönüp durmaktan kurtulduğu, nefes ve dudak aracılığıyla kendini zikir ve itiraf edebildiği zaman gerçek aşktı.
Sayfa 11
Romeo ve Juliet' in yaptıkları gibi beraber ölmeyi tercih edenlerin sayısı çağımızdaki kadar az olmasaydı, belki inanırdım ben de sadakate ama bir insanı gömmek, dostluğunu, aşkını da gömmek olduğundan ve aynı insanın içini doldurup bir heykel gibi evin en güzel yerine koymak da pek kullanışlı olmadığından, yapacak bir şey yok. Fazla bir tercih imkânı yok. Canlıların birbirlerini öldürüp yemelerini ana hareket edinmiş ekolojik sistem ne kadar faşistse, öleni gömmek de o kadar canavarca. Doğanın gereği faşistlik. Güçlünün zayıfı yenmesi faşizan ve doğal. Ölüyü gömmek de dostluk, aşk gibi kavramları yalanlayan en büyük doğa geleneği ki bu gelenek hayatta kalana unutmayı emrediyor. Unutmak için toprağa gömmeyi yoksa kokutuyor cesedi, çürütüyor gözlerinin önünde artık nefes almayan dostunu, sevgilini...
Sayfa 110
Dili zonklayan kadınlığımı acele etmeden yalarken beni
uyluklarının arasında kıstırmıştı. Klitorisimin üzerindeki kadifemsi darbeleri beni nefes nefese bırakmıştı. Orgazm ihtiyacımın yoğunluğuyla terden sırılsıklam olmuştum, bacaklarım
gerilimden titriyordu.
“Lütfen,” diye yalvardım boğuk bir sesle.
İpek gibi saçları tenimi süpürüyordu. Başım kaldırdı.
“Lütfen ne, bebeğim?”
“Ah, Tanrım... Beni boşalt.”
