Aylak Adam seni okuduğum zamanlar çok güzeldi. Sen güzeldin senden sonra ben daha da güzelleştim. Senin adının geçtiği şeyler güzeldi. Konu olduğun konuşma güzeldi. O konuşmadaki ikili güzeldi. Gel gör ki sayfa sayfa dağıldın. Olsun. Diğer kitaplardan sana sıra gelirse söz bir daha alacağım.
Nietzschenin bir zamanlar dediği gibi, sizler kendiniz gibi olanlarla beraber yeni ve daha güzel olanı icad edin, kurucu öğe olmak, yeni değerler yaratmak, insanın en güzel yanı da değer üretebiliyor olmasıdır.
Hâla üzülüyorum nisan aylarına. Çetin kışın ve cıvıldayan illbaharın ortasında kalmış nisan aylarına. Onlar gibi hissediyorum bazen. Ortada kalmış gibi. Bu his bir insanın kalbinde nasıl gerçekleşir? Nasıl onunla doğmuş olur? İnsanın yalnız bir varlık olmasından mı kaynaklanır yoksa bir zamanlar ortada bırakılmasından mı?