"Ve bu koca kitap, upuzun bir şikayettir" diyor Bay Pessoa Huzursuzluğun Kitabı'nda. Bana sorarsanız bir şikayetten çok daha fazlası; bir manifesto, varoluşun sorgulandığı bir günlük, kendini kendine kabul ettirme ihtiyacı... Ne her okura hitap ediyor ne de her ruh haline, ayrıcalıklı bir sancı sunuyor çünkü. Mesela her satır sana yaşamını sorgulatmıyorsa eğer ya da bozmuyorsa ayarlarını, bırak sen, okuma! Bu kadar da iddialı bak. Ama zorlarsan kendini, bundan iyi yaşam destek ünitesi olamaz. Hem kafan karışsın biraz, aynı cümleleri tekrar tekrar oku, ne var? Su gibi ak geç satırların arasından, o senin içinden geçemeyecek nasılsa. Pessoa ve Saramago'yu okudukça anladım ki, Portekiz Edebiyatı çok bereketli bir toprağa ekilmiş. Bu sebeple de birbirinden özel, ağız sulandıran kokulu meyveler veriyor. Bu lezzetleri tatmayalım da ziyan mı olsun? Kesinlikle tavsiyemdir, okumaya çalışınız. =)