Birhan Keskin, Cinayet Kışı
I
“Bir kereye mahsus yaşanan her an
kendi hatasını bir daha düzeltilemiyecek biçimde
içinde barındırır”
Bana kanatlarımı bıraktırdılar,
Bana ihaneti öğrettiler.
V
İçime işleyen acıyı size değil
Bir suya bırakmayı öğrendim
Dal olmaktan vazgeçeli çok oldu
Bu yüzden ne bir ağacım var
Bana beden
Ne de çiçek açacak benden.
Cinayet Kışı, Birhan Keskin
Yüzümde taşıdığım kuyu soğuk iklim ağır yaprak tenimde durup dönüp dokunduğum yük. Yağmurun aramıza çektiği perdeyi yırtıyorum geçiyorum göğsümdeki uykunun sarmaşığından birazdan dünya beni unutacak, ben onu anlamıyorum. Soğuk iklim, durup dokunduğum dönüp seni ben de unutacağım.
İnsan ölüyorsa acıdan ölür bir gün kendine bir daha uğrayamadığından, koyduğu yerde durmayışındandır hayatın hatanın dönüşsüz oluşundandır. Hiçbir aşk titremez sonsuza değin, bütünlüğünü yitirişinden ölür bir mum ve insan kanatlarından ayrılır bir gün.
Cinayet Kışı / Birhan Keskin
İnsan ölüyorsa acıdan ölür bir
Birhan keskin / Cinayet kışı
Dal olmaktan vazgeçeli çok oldu..
Bu yüzden ne bir ağacım var.
Bana beden,
Ne de çiçek açacak benden...
Ben büyüdüm
Akasyalar öldü
Üzgünüm.
Dışınız çok kalabalıktı
Beni içinizdeki zindana attınızdı
Birhan Keskin, Cinayet kışı
Anı olacak bir şeyim yok
Her şeyin dünündeyim.
İçime işleyen acıyı size değil
Bir suya bırakmayı öğrendim
Dal olmaktan vazgeçeli çok oldu
Bu yüzden ne bir ağacım var
Bana beden
Ne de çiçek açacak benden
Birhan Keskin, Cinayet kışı.