Züleyha!..
Kendimi savunmak ihtiyacım kalmadı artık hiç bir şeye. Çünkü onurun hedef alındığında vurulan ruhundur.Ruh kalbin tabibidir, ama kalp ruhu vurunca, vurduğu için kendi de yaralanır, sadece bir birinin acısını izler, sancı çekerler uzaktan uzağa.
Kalbim yüzüme yüzüme söyleseydi kendimce bir savunum vardı, ama uzaktan ok gibi atılınca kalbimden ruhuma sözler, ikisi de ağır yaralandı, kalbim ve ruhum, biri belki sen diğeri ihtimal ki ben, biri sakat diğeri felç kaldı, sakat kalmış bir kalbin ve felç olmuş bir ruhun bedeni olsa ne olur olmasa ne?..
Bu yüzden yalnızlık ve sükuttan yapıp kendimi hapsettiğim bu zindan,
yeğdir onursuzca var olacağım kalbin ruhsuzluk sarayından.