Çiçekleri filize duran gönlüme yine kendim vurdum zehri. Kendimin kendime yaptığını, yanıma yar bıraktım. Yürüdüğüm, koştuğum, ağladığım onca yolda tek başımaydım sandım. Değildim, hiç tek değildim. Beni benden daha iyi bilenleydim, yalnızlık da neydi?
Bilemedim.
İçimdeki susmayan sesi susturamadım belki de.
Bir gün o susacak, ben de susacağım.
O güne dek, kanlı bıçaklı bir savaş bazen; bazense sabah namazı vakti o yorganı üzerinden kaldırma ağırlığı. O güne dek, kalbimdeki filize duran çiçekleri zehirlememek için ayak direteceğim.
Kendim yıkılsam da, hiç yıkılmayana teslim olup tekrar direneceğim.
O güne dek.. belki kazanacağım, belki kaybedeceğim.
(Alıntı değildir, bana aittir.)