Günün birinde, huyumuzun bize bile meçhul kalan derinliklerine dalabilmek için aynaya bir defa bakmak kâfi gelecek.
Fikirlerin büyük çoğunluğu bize dışarıdan gelir ve Montaigne'nin de deyişiyle eleğe takılıp öylece beklerler. Hiçbir içselleştirme çalışmasına tabi tutulmazlar ve belleğimiz onlar için sadece bir depo işlevi görür. Birbirleriyle çelişenler bile orada yan yana durur. Böylece hepimiz kafalarımızın içinde okuduklarımızdan, tartışmalarımızdan, hatta rüyada gördüklerimizden arta kalan fikirler taşırız.
-Ne büyük bir talihsizlik adını bilmek, yarınki yüzünün neye benzeyeceğini bilemeyecekken, bir gün artık görmez olacağımız o yüz kendisine ait olan ve kalan zaman diliminde ihanet edecek kendisine ve ihanet edecek bize, ihtiyari ve kederli yokluğumuzda uzaklaşacak zihnimizdeki görüntüsünden kendi hayatını sürmek üzere. Sıkı sıkı tutunmadığımızdan ya da ölmüş olduklarından sonsuza dek yitirdiklerimizin yüzleri silinecek zamanla görsel bir yetiye sahip olmayan belleğimizden, yine de, bize o yüzler belli belirsiz görünse de sadece, kendimizi zaman zaman kandırırız ve karşımızda olmayanı hala görebildiğimize inanırız; zihin gözü ya da görsel bellektir, hayallerimiz, özlemlerimiz ve bazen talihsizliğimizle canlandırdığımız bu bulanık şeklin ismi.
Ey aşk ! Ateştir senin nesebin…
Dumandır niteliğin kaynağın ise rüzgar
Su tufana dönüştü toprak da küle
Senin kokunla ateş rüzgara karıştı
Şirin’siz her saray bisütûn gibi viranedir
Ferhat’sız her dağ bir saman çöpüdür rüzgarda
Yedi nesil öteye tüm atalarımız gâmdı
Bize miras kalan hep sonsuz keder oldu
Rüzgar esince toprağımızdan senin kokun geliyor
Sadece Sen kalacaksın;
Biz hepimiz gidince…
”Hâfız-ı Şirâzî”
Daha sonradan işe yaradığı ortaya çıktı elbette
Hiç de sürpriz olmayacak bir şekilde, uzun yıllar bilim insanları apendiksin aslında bir işe yaramadığını düşünmüşlerdir. Onlara göre bu yapı, bizim eski atalarımızdan bize kalan bir mirastır. Belki atalarımızda bir işe yarıyordu ama bu küçük solucanın modern insan için bir önemi yoktu.
"Thoreau'ya göre kapana kısılmış kalan biz şehirliler, manava muhtaç olup günün büyük bir bölümünü kapalı mekanlarda geçirerek 'doğanın bir parçası' olmanın bize kendimizi nasıl hissettirebileceğini idrak edemeyiz. Kendimize yetebilmek için daha başka, daha basit ve daha samimi yollar olabileceğini ve bunun bir zenginlik olduğunu fark edene dek iktisadi davranışlarımızı alışılmış biçimde düzenleyip sığ modayı takip ederek yaşamlarımızı da bu çerçevede yapılamdırma eğilimi gösteririz. Neler kaybettiğimizi dahi bilmeden, piyasa ekonomisinin bizden neler alıp götürdüğünü far etmeden... "
Sayfa 52Kitabı okuyor
Bunca mide bulandıran olaylar neden hele ki bu topraklarda!
TV haber kanalları, gazete, internet haber kanalları ve sosyal medya da bulunan haber kanalları üzerinden olsun, karşılaştığımız haberlere bir bakıyorum da "cinayet, aldatma, fuhuş, uyuşturucu, cinsel istismar, dolandırma, hırsızlık, gasp" o kadar fazla ki 'yığınla bu şekilde haber var' desek mübalağa etmiş olmayız. Haber
Çağlar boyunca anne-baba, öğretmen ve yönetici olarak tüm erişkinlerin gençlere karşı ortak tutumu gençlik çağını yüceltip gençleri küçümsemek, onlara hep tepeden bakmak, eleştirmek, sorumsuz, haylaz, asi ve eğlence düşkünü asalaklar olarak görmek olmuştur. Bu tutumla, "Nerede bizim gençliğimiz!" diyerek acınmışlar, yitip giden gençliklerine ağlamışlardır. Kendini gençliğe adamış, sonunda da gençliği ayartıyor diye baldıran zehriyle öldürülmüş olan Sokrates gibi bir düşünür bile şöyle demekten kendini alamamış: “Bugünün gençleri lüks ve gösteriş düşkünü, saygısız, başkaldıran, geveze ve obur yaratıklardır!" İsa'dan sekiz yüzyıl önce yaşamış bir düşünür, Hesiod ise, "Günümüzün gençleri öyle sorumsuz ve uçarılar ki yarın ülke yönetimini üstleneceklerini düşündükçe umutsuzluğa kapılıyorum. Bize ağırbaşlı olmayı, büyüklerimize saygılı davranmayı öğretmişlerdi. Şimdiki gençler ise ne kural tanıyor ne beklemesini biliyorlar. Üstelik duygusuz ve düşüncesiz davranıyorlar," demiş. Sümerlerden kalan çiviyazılarında da, "Şu gençliğin hali n'olacak?" anlamına gelen yakınma sözleri bulunmuş.
Sayfa 195 - İnkılâp YayınlarıKitabı okuyor
Atsız ve Mustafa Kayabek Mahkûm Oluyor: "Konuşmalar" yazısı dolayısıyla yıllardan beri devam eden dava da 05 Temmuz 1972'de İstanbul Toplu Basın Mahkemesi'nde sonuçlanmış ve mahkeme oy çokluğuyla eski kararında ısrar etmiştir. Karar, Nihal Atsız ve Mustafa Kayabek'in 15 aya mahkûm olmasıdır. Avukat Enver Yakuboğlu
Önce babalarımızı potansiyel psikopat olarak bize sundular, genç kızlarımız bu algıyla yetişti, erkekleri egemen olarak algılamamak için önceden önlemlerini aldılar. Bizim babalarımız kadınlardan önde yürüyormuş, çocuklarını sevmiyormuş, çok otoriter imiş. Bunun psikososyal dinamiğini ise kimse sorgulamadı. Son yüzyılda büyük savaşlar geçiren toplumumuzda erkekler şehit olmuş, kadınlar dul, çocuklar yetim kalmıştı. Bu nedenle sağ kalan kocalar, karılarından ayrı yürümeye ve çocuklarını kucaklarına almamaya başladılar ki dul kadınlar ve yetimler kendilerini yoksun ve kötü hissetmesinler. Bu aslında çok üst bir empatik özelliktir. Yoksa Osmanlı kadar romantik olan ve aşk şiirleri yazılan başka bir topluluk yoktur. Her şeye rağmen çok küçük bir kesim bu toplumda babaların duyarsızlığından söz etmiştir.
Sayfa 30 - Mustafa AtakKitabı okuyor
