günlerdir yaşadığımız durumlara bir çocuk kadar anlam verememiş bir çocuk kadar mahçup ve çaresiz hissettiğim zamanlardayım. tek bir satır okuyamıyorum. yaşamak için yemek yiyorum. ormana karşı oturduğum evde gece gündüz uykusuz nöbet tutuyorum.huzursuzum. mutsuzum. keyifsizim. yine de umudumu yitirmek istemiyorum.dileğim bir an önce bu kâbus günler bitip hepimizin hayatın normal akışına dönebilmesi yaralara çare bulunabilmesi.
günaydın... takibe alan herkese teşekkür ediyorum. aşıdan mütevellit biraz fazla uykuyla haşır neşiriz, paylaşımlarınıza itina ile geri dönüş yapıcam en kısa zamanda.🍀