Tüketir bizi bu şehir, bu karmaşa, yorar bizi bu boş telaşlar, Ağır gelir bize bu çok yüzlülük bu riya
Gidelim diyorum...
Yalın ayak, yalın yürek düşelim yollara
Yalnızca sevdamızı alıp yanımıza
Gidelim...
Hani avcıların bile ceylanlara kıyamadığı
Yalnızca, gönlün gönle vurulduğu dağlara...
Aşk meşk işleri boş kalbin kırılıyor sonra tekrar duzeliyorsun uzun zaman sonra tekrar aynı şeyi yaşıyorsun ve akıllaniyorsun benim açıklamam bu
Gitmişti. Düşünceli bir halle odama döndüm. Son derece üzgündüm.
Masanın önünde, oturduğu sandalyenin yanında durmuş, boş gözlerle önüme bakıyordum.
Nasılsa yarın gene ruhunu kirletecek, kalbini kıracaktım..
İyi geceler 🌃
İnsanların dertlerini anlattığı
boş bir çöp poşetine dönmüşüm,
doldurulup çöp konteynerine atılmışım..
Sonra da yakılmışım.
"Hayatımın en anlamsız dönemindeyim. ağlasam bir nedeni, gülsem bir sebebi yok.Öyle boş, öyle doluyum ki...Anlatsam anlatılmaz içime atsam içime sığmaz.Aslında yol o kadar yakın ki ama bir o kadar da uzak...Oraya asla varılmaz.Nereye varsam varamadığım yerdeyim."
Doğrudur; kitap okumak karın doyurmuyor. Ancak karnı tok, beyni boş adamlardan çektiğimiz kadar hiç kimseden çekmedik.
Zülfü Livaneli
Bazen; hayat yorar insanı...
Şarkılar yorar
Beklemek yorar
Özlemek yorar
Affetmek yorar
Hoş görmek yorar
Boş vermek bile yorar
Ve insan susar
Her şeye, herkese rağmen...
Elinden gelen tek şeyi yapar; Bağıra bağıra susar
Can Yücel
Kaybettiğin yerde bekleme
Güçsüzler öyle yapar
Sana kapanan kapıyı bir daha çalma
Kapanan kapıyı acizler çalar
Unutma ki bu âşağılık dünyadasın
Kötülüğü baş tacı edip
İyiliği çılgınlık sanan dünyada
Şu nu iyi bilki işine geldiğin de
Şeytanda kutsal kitapdan örnekler verebilir
Cehennem boş şeytanların hepsi burada
Her düşünceni dile getir me
Sana yakışmayan hiç bir düşünceyi hayata geçirme
Seyyar Salıncaklar Üzerine.
Kipriklerim ıslak, saat gecenin dördü. Çocukken eğlenerek bindiğim atlı karınca şimdi sadece başımı döndürüyor. Tıngırdatarak zincirlerini, tekerlerini pürüzlü asfaltta sürüyerek getirirdi ihtiyar amca seyyar salıncağı sokağın başına. Binmek için sıra kapmak şöyle dursun, bazen yalnızca ihtiyarın salıncağını görmek bile dudaklarımın kenarlarının kıvrılmasına yeterdi. Sıramı beklerken başı gökte dişleriyle gökyüzünü selamlayan arkadaşlarımın saçlarının rüzgarda salınışının seyrine kapılırdım. Hepimiz mutluyduk o salıncakların tepesinde. Döndükçe tıngırdayan zincir sesleriyle boğuşurdu kahkahalarımız. Bir çocuğun sevincine ortak olmak, yapbozun tam ortasındaki eksik parçanın ta kendisi olmaktı. Kısılan gözlerin berisinde ışıl ışıl parlayan umutlar... Salıncaklar küçüldü artık, ya da uzanıp serpildik sahi. İçimizdeki çocuğun sesi kısıldı. Bu yüzden mi parkların yanından öylece savrulup geçiyor çocukluğumuzun sancısı, gölgemizin ardına utangaç ve sıkılgan sığınarak? Salıncaklar hiç küçülmesin, parklar biçare yalnızlığa gömülmeden, yapbozun parçası olsa çocuklar.. Boş kalmasın salıncaklar. Bir anlığına çocuk olsun tüm dünya, sokağın başında salıncaklı ihtiyarı gözleyen.. Sadece bugüne mahsus. Tekrar ve tekrar.
