İlkbaharda kıyamet
Saçlarımı yoldum. Bağırdım. Ağladım. Neye ağlıyordum sahi? Olana mı olmayana mı? Kendime mi ona mı? Büyük bir belirsizlik içinde tek net olan şey mutsuz olduğumdu. Yine gecenin üçünde balkonda beni ruh gibi oturtan hayatı sevmeli miydim? Severim ben biliyorum. Unuturum. Beş dakika kuralı vermiştim kendime mutluluk için de mutsuzluk için de. Dolu dolu başka hiçbir şeyi duymadığım bir beş dakika. O beş dakikalar her şeye sıçrıyor şimdi. Bana yapılanları da beş dakikada affedip unutuyorum. Affetmek büyüklüktür diye kandırıyorum kendimi. Ne güzel kandırıyorum kendimi. Hep çok güzel nasihatleri olur içimdeki filozofun. Oturur bir saat konuşur bana annemin yokluğunda. Ona yalan söyleyemem çünkü kendi içimde zaten. Fakat görmezden gelirim pek alâ. Şimdi gözlerim acıyor. Kalbimi boşver iki dakikası var. Kahvem bitti. Çöpçü geçiyor. Yazmayı özlemişim.
"Şımarır mısın?
Aşk şımartır mı seni?
Kimi şımartmamış ki
Şımar zaten beni ipleme her haline şiirim ben
Bilmezsin sihirim sen, sinirim el, yokluğuna zifirim ben
Bilmezsin bi yel savurur senin kokunu işte o rüzgara mihirim ben
Bilmezsin ya işte o bilmediklerinin içindeki çukurum ben
Bi' yokluğu anlamış bu gönlüme mühürüm ben
Beni boşver hadi bi şarkı söyle."