Bir gece ansızın düştün aklıma
Güzel gözlerinle gülüşün hâlâ aklımda
Sorun bende miydi acaba
Yoksa seni unutturamayan anılar da mı
Anladım ki hayal kırıklığısın hâlâ
Yağmur ağladı bu gece.
Ölen ruhumun üzerine mi
İyice şiddetlendi,
Belki de sondu, bu gece
Kim gelecek, ölen ruhumun mezarına
Kim yazacak, kaderimi.
Kim söndürecek, içimde yanan ateşi?
Hanginiz bileceksiniz, ne acılar çektiğimi
Hanginiz duyacak, titreyen sesimi
Kimse anlamayacak belki de bu yazdığım şiiri
Ben onlar için hiçbir şey değilim... Hiçbir şey değilim... Senelerden beri aynı evde beraber yaşadık... Bu adam kimdir diye merak etmediler... Şimdi çekilip gideceğimden korkuyorlar...
“Niçin İlk defa gördüğümüz bir peynirin evsafı hakkında söz söylemekten kaçtığımız halde, ilk rast geldiğimiz insan hakkında son kararımızı verip gönül rahatlığıyla öteye geçiveriyoruz.”
“Bitmiyor, sadece bazen belki güneşli bir günde veya kalabalık bir gecede geçtiğini sanıyorsun ama geçmiyor esasında. Alışıyorsun zamanla. Asla bitmiyor.”
Böyle kimseleri gördüğümüz zaman çok kere kendimize sorarız: " acaba bunlar neden yaşıyorlar? Yaşamakta ne buluyorlar? Hangi mantık, hangi hikmet bunların yeryüzünde dolaşıp nefes almalarını emrediyor?"