Bazen ölmek isteriz ya, ama bir şeyler bileğimizden sıkı sıkı kavrar bir anda: Belki anılar, belki yaşanmamışlıklar, belki sevdiğimiz insanlar, hayattaki amacımız.. Bazen de hepsi bir anda kayboluverir, hayal edin.. eylemsizlik kanunuydu sanırım: seni tutan şeyler kaybolursa gitmek istediğin yere doğru fırlarsın hemen, hatta bu istemsizce olmuştur artık ve daha kötü bir son bekliyor seni, hoşça kal..
hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanların timsaliydi...
Bir çocuğun sevgisi kadar saftı sevgim, bir annenin ki kadar karşılıksız sevdim
Okur Takip Önerileri
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Aslında en büyük hata, hatayı algıladığında geri dönememektir. Beni bırakacağını bilerek sana anlamlar yüklemem de bunun bir örneği sanırım.
İnsan, birini sevmek felaketine uğradı mı esir gibi bir şey oluyor...
“önce kafasını gösterdi:
-kafa dediğin eskir, ihtiyarlar, ölür bile insan ölmeden, dedi.
sonra kalbini gösterdi:
-eskimeyen, eksilmeyen şey buradadır.”
“Ve seni, benim hayatıma uğratan kaderin de vardır bir bildiği.”
Cemal Süreya ne güzel anlatmış “ Unuturum diye uyudum, yine seninle uyandım. Belli ki uyurken de sevmişim seni”