Özdemir Asaf sevmenin acısını şöyle
dile getiriyor ;
"Oysa ne çok ağladım ben bir damla yaş dökmeden."
Bu şehri ağlatacak kadar ağırdı gidişin.
Hesap soruyorum yüreğime:
Boyundan büyük sevmek,
sana mı düştü? diye...!
Ve devam ediyor
Sevin ağlayabiliyorsan,
Unutmanın kardeşidir ağlamak,
Uyur uyanır yatağında duyguların,
Düşüncenin kucağında hep çocuktur
Ağlamak.
Özdemir ASAF🍂
Anlatırım da anlayamazsın demiş şair.
Bu kez öyle olmayacak!
Ben anlatmayacağım
sen anlayacaksın🍀
Seninle çok eyleniyordum
Konuşma için her daim geliyordum
Sen gittin ben yinede bekledim
Ne kadar?
Ne umutla?
Nasil?
Anlatamam
Sonunda geldin
Yanliz böyle geldin
"Bu konuşmaya yanıt verilemez."
Güle güle beni kime satdiysan sana mutluluklar
Ben senin ışkını genç iken içtim
Şimdi mecnun olup dağlara düştüm
Terk ettim dünyayı, dünyadan geçtim
Açın bu Ravza’yı Habibi de var
Cümle dertlilerin tabibi de var.
•Ladikli Ahmet Ağa
Şu beyinsiz AKP'ye, aptal CHP'ye ve diğer etkisiz eleman tüm partilere, bu ülkenin Türkiye Cumhuriyeti Devleti olduğunu, babalarının çiftliği olmadığını kimse hatırlatmasa bile korkudan, ben haykırırım...
Kuru Otlar Üstüne
sonra sevim’i düşündüm. onda aradığımı… bu yaşama kapanmış kıpırtısız coğrafyada onda aradığımı… kendimde bulamadığım bir şeydi belki, bir enerji aşkınlığın küçük bir belirtisi. onu değil, onun ötesini düşlemiştim ben. onun ötesinde kurduğum bir hayal dünyasının sadece aracı kılmak istemiştim aslında onu. ama biliyordum. aramızda yine çığlıklarımın birbirine ulaşamayacağı kadar derin ve geniş bir uçurum, bilinçlerimizin yakınlaşamayacağı kadar acımasız bir uzaklık vardı. imkansızlığı düşlemiştim. şimdi yine onunla konuşuyorum kafamda. sevim. son konuşmamızda yalan söyledim sana. tüm kendimi inandırma çabalarıma rağmen pişman değilim seni tanıdığıma. senin gözünden kendimi görmek isterdim. ilerde bana benzemeyeceğin kesin. ve hayatla daha sıkı, doğrudan bir bağ kurabilen, hırçın, yırtıcı ve mutlu olan olacağın da. ki böyle olacağı için bi yandan acırken, bir yandan da seviniyorum senin adına. hayat böyle. bizi birbirimizle buluşturan bu rastlantı bile ne akıl almaz bir bilmece.
Sorun teşkil eden bir ben daha var,
Bu ben genel de yetkilerimi kaybettiğimde tezahür ediyor.
Dostoyevski: "insana olan saygımı kaybetmemek için insanlardan uzak duruyorum" demiş. Ben hayatımda bu kadar nahif bir isyan duymadım.
Amk salakları sizi, sizin salak saçma hayatlarınıza tüküreyim ben. Bilinçsiz ve akılsız, sikko sikko hayatlarınıza. Sizin doğuştan ölene dek aldığınız onca nefesin hepsi boşa amk. Aklınızı sikiyim. Döl israfları. Lan az insan olun. Bok çuvalları utanın lan bu kadar boş, faydasız yaşanır mı. Nefesleriniz bile zarar aq.
Ursula şöyle yazar:
“Eğer bir şeyi bütün olarak görebilirsen, hep güzelmiş gibi görünür. Gezegenler, yaşamlar…
Ama yakından bakıldığında dünya yalnızca toz ve kayadan oluşur. Günden güne yaşadığında ise, hayat zor bir meslektir.
Yorulursun, bir noktadan sonra ritmi kaybedersin. Mesafeye ihtiyacın vardır. Dünyanın güzelliğini görmenin en iyi yolu ona aydan bakmak ise, yaşamın güzelliğini görmenin en iyi yolu ona ölümden bakmaktır.”
Ve aynı düşünceyi Hakan Günday’da şöyle ifade eder:
“Önemli olan hep hangi açıdan baktığındır derler. Buna inanmıyorum. Asıl önemli olan, hangi mesafeden baktığındır. Ben her şeye mikroskopla bakıyorum ve hepsi korkunç görünüyor. Hayat, her bölümde ayrı bir hikayenin döndüğü neşeli bir dizi değil, sonunda herkesin öldüğü ve katilin bulunamadığı sıkıcı bir filmdir.”
Son olarak Goethe Faust’ta şunu yazar:
“İşte bu aynasıdır insan gayretlerinin. Derin düşünürsen daha iyi anlarsın ki: renkli bir akisten ibarettir hayat dediğin.”
tüm çektiğim o acı aşkla alakalı değildi
beklemediğim bir şekilde yarım kaldığım içindi bunu da bir gün onu karşıma alıp sesimi gerçekten duyamadığını gördüğümde farkettim
kimse aşkından kahrolmamıştı ben sadece birisi beni nasıl bu kadar anlayamaz onu hazmedememiştim 🎞️📽️