Anlatır sana özlemini gözlerim
Ben her iki cihanda seni isterim
Ne bir dilim ekmek,ne de bir yudum su
Bu tren nerede duracak kim bilir
Sen ol yeter,gerisi bana vız gelir
İçimde bir korku var sensiz ölmek korkusu
Ümit Yaşar Oğuzcan
....
Bir işçi ölümünün “dayanılmaz hafifliği”
Zincirlerle çekiyor işçiler
Güneşi yatağımın başına
Ben nasıl çıkarım bu kirli yüzle
Güneşin karşısına?
Celal Sılay
Milan Kundera’nın Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği romanındaki “dayanılmaz hafiflik” ifadesinin, birçok yazıya başlık olmasının artık sinir bozucu hale geldiğini kabul ediyorum. İnsan
Ben burada böyle nasılım ki
Geçmişim urlaşıyor boynumda
Bu şaka değil
Hayretimi kafama kim tükürüyor
Sevgim çok uzaklarda olan ne
Gücü bitmeyen kim ben ondan değilim
Şu güldüğüme bakın
Kimliğime neşe diye kendimi yazıyorum
Nefretsiz gölün parlağı, hani, yurduma koşul
Sırtıma şaka
Kimsem yokmuş gibi halime
kardeşimmişim gibi üzülüyorum
Bektaş şenel
Kalan olmadın
Giden olmadın
Bana bir kere
Gülen olmadın
Kalan öyle ben
Giden öyle sen
Bu gidişle ben
Biterim anladım
“Şimdi hangi rüzgârda dalgalanıyor saçların ya da güneşin tenini yaktığı bir yerde misin, bilmiyorum sevgilim. Ellerin hâlâ titriyor mu, dudaklarını incitiyor musun dişlerinle veya sinirlenince saçlarını çekiştiriyor musun yine? Bunuda bilmiyorum. Belki bir eli tutmuşsundur, bu sefer bırakmazsın.Ya da biri elini tutarda kanarsın ama kanatırlar seni. Veya yine oyunbozanlığına devam eder, ince kalplere izlerini bırakmışsındır acıyla, bilmiyorum.
Ben eskilerden sen hakkında çok şey, şimdilerden ise hiçbir şey bilmiyorum.
Geçmişten ya da şimdiden, belki de gelecekten bir zamanda; ufak bir tebessümle beni hatırlarsan sevgimin her tanesi sana helaldir. Bilmelisin, bu sevgi benden her bir şey'imi aldı. Ve ben şimdi ne önümü ne de arkamı görüyorum. Bir bilinmezlik ki sardı, gitmiyor. Bir sır gibi sakladı zaman beni içinde, kaldırımlar evim gibi. Yuva denen şeye uzağım, senin bana olan mesafeni bile geride bırakıyor. Kestiremiyorum olan biteni. Bir hayat vermişler de ortalıkta ayyaş gibi dolanıyorum ama herkesten ayığım. Bazen nefes almayı bile unutuyorum da sen aklımın köşesinden bir saniye bile gitmiyorsun. Şarkılar dinliyor, yağmurda dolanıyorum, yazıyorum, çiziyorum. Şarkılar seni anlatıyor, yağmur seni hatırlatıyor, seni yazıyorum, seni çiziyorum. Yap, rahatlatır seni, dedikler her bir şeyde senden bir iz buluyorum. Bir bataklıksın ki senden kaçmak için çırpındıkça sana batıyorum. Öyle bir çıkmaz sokak işte benimkisi.”
Yavaş yavaş kanım soğuyor, ruhumun bedenimden ayrılmak için kendini çekiştirdiğini hissediyorum. Ölüyorum. Büyük bir haz ve zevkle. Anılar film şeriti gibi önümden geçiyor... İnandınız değil mi ? Yaşayamadıklarım önümden geçiyor. Gelecekteki eşim ve doğacak çocuklarım. Kendi geleceğim gibi hepsinin geleceklerini de ellerinden aldım. Kendim bu dünyadan göçerken, onları da doğmadan öldürdüm... Bekle beni ebedi ateş. Ben senin öksüz oğlunum ve artık kavuşma vakti...
Tekrar
"Bayadır konuşmadım onunla ben hiç, göğe söyle, sen onunla konuş, de ki; bak bu insan küçücük! Sığınmış betona, yazık..."
Şerefe
- Bu 'O'nun, Değil 'Ben'im Hikayem -
+ Beni nasıl buldun?
- Hiç kaybetmedim ki.
''Her zaman gemiler batmaz, bu sefer sular çekildi.''