Ben bir günde bu hale gelmedim. Ben umudumu tırnaklarımla kazıya kazıya kaybettim.
Öyle Günler Gördüm Ki
Öyle günler gördüm ki, aydın gökler kararıp
Bahtım bir bulut gibi üstüme çöker oldu,
Her gözümü yumunca tanıdık yüzler görüp,
Hayaller alev alev beynimi yakar oldu.
Ümitsizlik, gariplik dört tarafımı sarıp
Yüzüm sırıtsa bile, içim yaş döker oldu.
Her sabah ilk ışiklar gözlerimi oyardı,
Uyanan taş duvarlar iniltimi duyardı.
Öyle günler gördum ki,
Herkes kendini sahibi, en azından parçası addetmeyi beceriyordu da, sanki bir ben, bu dünyaya geçerken uğramıştım.
Çanakkale savunuşunun temeli atılmıştır. Mustafa Kemal o gün, Arıburnu kuvvetleri komutanı olarak verdiği emirde şöyle diyordu: “Size ben saldırı emretmiyorum, ölmeyi emrediyorum. Biz ölünceye kadar geçecek zamanda yerimizi başka kuvvet alabilir." Aynı günü anlatan bir tenkitçi yazısına şu hükümlerini eklemiştir: "Mustafa Kemal'in bu savaşlarda durumu çabuk kavramak, çabuk karar vermek, kararını enerji ile uygulamak ve sorumluluktan çekinmemek gibi davranışları kendisinde büyük komutanlık nitelikleri olduğunu meydana çıkarmıştır."
Sayfa 102 - Pozitif
"Eski çağlarda yaşamış bir denizci, şiddetli bir fırtınaya yakalanınca Neptün'e şöyle demiş: "Tanrım, beni ister kurtar ister yok et ama ben dümenimi hep düz tutacağım." Ben hayatımda birçok kaypak, karanlık, ikiyüzlü insan gördüm ve etrafımdaki herkes, bunların benden çok daha kurnaz olduğunu biliyordu ve bu insanlar benim kurtulduğun yerde mahvolup gitti.
Sayfa 697 - Alfa Yayınları
Plastik Çağda Estetik
Plastik çağında estetik üzerine konuşmayı konuda sohbet etmeyi istedim. Yaşadığımız çağı tanımlayacak tabii birçok eee kavram ve kelime bulmak mümkün seçmek mümkün. Geopoletik zemine baktığınız zaman bir belirsizlik, öngörülemezlik, çağından bahsede biliriz. Dijitalleşme açısından baktığımız zaman kartezyen, nevtönyen, mekanik evren anlayışının
"...ben bu muyum? degilim.İcimde bir suru "ben"ler kaynasiyor. Kendimi hangisine baglayacagimi sasiriyorum... beni anlamayanlara karsi sogugum; fakat anlayanlardan da urkuyorum..."
ben de ayni kalabalik duygular ve kisilikler icinde gittikce ofke girdaplarina yakalaniyorum. Beni cekiyor diplerde bir yerlere... uzatiyorum ellerimi, ellerim bos. uzanip kendi avuclarimi opuyorum. Yalniziz hep yalniz olacagiz. Yok bunun caresi.
Peyami Safa'nin yazdigi son roman. Kimi zaman guldururken kimi zaman korku filmlerine tas cikartircasina korkutur okuyan kisiyi. kitap bittiginde kendisini gercekten yalniz hissetirir insana. oyle guzel bir psikolojik romandir fakat hakettigi sohrete kavusamamistir hicbir zaman.
Yalnızız 
Peyami Safa
Sen ve Ben...
"Sen ve ben;
Acıdan bir dağız.
Sen ve ben;
Bu dünyada bir daha hiç karşılaşmayacağız.."
Herkes yazar olmuş. Nasıl mümkün olabilir bu? Ben geçen iki cümle karaladım hemen imha ettim ben kimim hayırdır noluyor dedim
