Bazı romanlar ilk cümleleriyle hatırda kalır.Masumiyet müzesi de onlardan biri..
“Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum.”
Bence bu roman ne politik ne de tarihi bir roman.. Sadece bir kadına fena halde takılan zengin bir adamın hikayesi.. Kitabı sevdim ama bazı bölümlerinde yer yer sıkıldığımı da itiraf ediyorum. En sevdiğim kısmı yazar İstanbul’u çok güzel anlatmış. On yıl gibi uzun bir sürede yazılan kitabı bir kaç satırda anlatmak imkansız.. Sadece şunu söylemek isterim sanki romandaki ilk hedefimiz müze değil aşk dediğimiz karmaşık, psikolojik, kültürel antropolojik şeyi soğukkanlılıkla anlamak..
“Kendisinde olmayan bir şeyi, kendisinden talep etmeyen başka birine vermeye çalışan" kemalin çok kabahatı yok sanırım aşk böyle bir şeymiş..
Kemal ve Füsun rüyama girmeden son alıntıyla veda ediyorum..
“Mutluluk” insanın sevdiği kişiye yakın olmasıdır sadece..
