Şehrin gürültüsü çatıya kadar yükseliyor ama uğultudan başka bir şey duymuyorum. O uğultu içimden mi geliyor onu bile anlayamıyorum artık. Hiçbir şeyi anlamak da istemiyorum zaten. Anlamaktan bıktım, dinlemekten bıktım, beklemekten... En çok da beklemekten.
Uzun bir bekleyişten başka bir şey olmayan hayatımın son bekleyişinin içindeyim bu sefer. Geleceği bekliyorum. O da beni bekliyor. Birazdan karşılaşacağız, hissediyorum. Bu kavgadan sağ çıkabilecek miyim bilmiyorum fakat bir önemi yok artık. Bundan sonra beklemek olmayacak, son bu. Cezamı önden çekmiş gibi hissediyorum. Ölsem bile rahat edeceğim, öldükten sonra beklemek de bitecek. Cennet cehennem meselesi filan ilgilendirmiyor beni, her ne olacaksa olsun artık hiçbir şeyi beklemem gerekmeyecek. Yanacaksam da yanacağım yani, gerçekten önemli değil benim için artık.
"Bu sefer mutlu son olmasını sağlayacağım."
Sayfa 17Kitabı okudu
O esnada, öleceğini biliyordu bile. Karar verilmişti; çevresini fazlasıyla doğru anlamış, ama kendisini ve kalıcı etkisini anlamayı ıskalamış bir hayatın mantıksal sonucu olarak (intihar).
Tucholsky 19 aralık 1935'de zehri içtiğinde, kendisini huzur içinde göçmesine izin verilmesini ve doktor çağırılmasın istediği bir not bırakıyor. Elbette kulak asılmıyor bu isteğe, çünkü böylesi son arzular pek ender saygı görür (ve tutulur). Ama tüm doktor sanatı beyhude. Birçok kez ileriyi (iyi) gören bu sefer de iyi hazırlanmış. 21 aralık 1935'de Tucholsky zamanın dışına çıkıyor.
Sayfa 169Kitabı okudu
