İlk defa Dino Buzzatti'nin bir kitabını okudum. Büyülü gerçeklikle insanın kötülüğü ve masumiyeti ayrıca da bir noktada büyüyerek bu masumiyetin kayboluşuna dair yazılmış bir eserdi. Kesinlikle muhteşemdi su gibi aktı geçti.
Alıntılarım:
"Gerçekten gitmek zorundayım. Ayrıca, bu belki de senin için çocukluğun sona ereceği unutulmaz bir gecedir. Birilerinin bunu sana söyleyip söylemediğini bilmiyorum. Birçokları bu gecenin farkında bile değil, duraksayacağından kuşkulanmıyor bile; bununla birlikte büyük bir engeldir büyümek. Genellikle insanın başına uykusunda gelir. Evet, sanırım bu defa büyüme sırası senin. Yarın çok daha güçlü olacaksın, senin için yeni bir hayat başlayacak, ama sen pek çok şeyi anlamayacaksın: Seninle konuştuklarında bile, ne ağaçları, ne kuşları, ne nehirleri ne de rüzgârları anlayacaksın. Kalsam bile hiçbir sözümün artık anlamı olmayacak senin için. Sesimi duyacaksın elbette, ama bu sana anlamsız bir hışırtı gibi gelecek; belki de güleceksin buna... Hayır, inan bana, doğru zamanda ayrılıyoruz, belki böylesi çok daha iyi..."
“Sizler de insanlar gibisiniz.” dedi. “Küçükken ne kadar özen gösterseniz yetmez; büyüdüklerinde, başlarına bir iş geldiğinde ya da yorgun düştüklerinde bakacak kimse çıkmaz.”
Kesinlikle okumanızı tavsiye ederim.
Güneşi Tutun Çocuklar adlı şiir kitabı yorumuyla geldim.
-Sizi ilk sayfasından içine çekip son sayfasına kadar duygular arasındaki geçişler ile
