...Mâlik ibni Dinar şöyle demiştir:
"Siz, işlediğiniz günahlara rağmen, yağmur yağması için yaptığınız duânın kabul edilmesini bekliyorsunuz. Bense, bu hâlimize göre, başımıza taş ve tufan yağmasından korkuyorum." Çünkü vaktiyle bir kavim (Ad kavmi) de küfür ve günahlarına rağmen Kâbe'ye gidip yağmur istemişlerdir. Fakat, onların üzerine yağmur yerine taş ve tufan yağmıştır.
Ve fark etti ki geçmişi özlemiyordu. Özlem duyduğu yegane şey geçmişte ki salt huzurdu. Huzuru öylesine çok özlemişti ki şuan tüm ruhu buna aç yaşıyordu. Koşuşturup durduğu hayat onu bir çıkmaza sokmaya çalışırken hep direnmişti. Ama artık... artık koca okyanusta kulaç atmayı bırakmıştı. Üstelik huzurunda geleceği yoktu. Dinliyor ama konuşmuyor, yürüyor ama nereye gittiğini bilmiyordu. Adeta ışığı sönmüş bir yıldız gibi sönük ve soğuktu. Geceleri ıslak kaldırımlarda yürürken ona eşlik eden yağmur damlaları bile onun bu ruhsuz haline katlanamıyor, bir an önce şakaklarından kayıp soğuk kaldırımlarla buluşmak için can atıyorlardı. Melankolik ruhtan sonra ruhu şimdi öyle bir noktaya evrilmişti ki şuan değil konuşmak, susmakta acı veriyordu.
Ve Simaycı gökyüzüne baktı. Karanlık geceye hakimdi... Saatler anıları anımsatıyordu. Ruhu daraldı. Yine tüm dünya ruhundaymış gibi hissetti. Sonra, sadece üç adım sonra yığılıverdi ıslak kaldırımlara.
Kendine geldi. Rüyadan uyandı. Ne önemi var?
Delirmeye son bir adım
Acının en son aşaması ağlamak değil gülmektir .Bir acıya en fazla gülebilirisn delirmene ramak kaladır gülmek yüzündeki kırışıklık girintisinde yaşlarınin akmasidir,
akar yağmur misali ve sen rüzgarın soğukluğunu göz yaşlarını ıslaklığı ile hisedersin sanırım acının son radesidir bu soğukluk...
çölleri geçmeye cesaretim kalmadı
aldın elimden bulut adına, yağmur adına ne varsa
Sayfa 105Kitabı okuyor
O,
Küçük adam
Büyük adam.
Yazılmalıydı, çizilmeliydi.
En güzel şiirlere konu edinilmeli, en güzel resimlere renk vermeliydi.
Şairin oynadığı kelimeler olmalı, ressamın parmaklarına bulaşan boya olmalıydı.
Gecenin soluğu olmalı, ayın ışığında ruhumu dansa kaldırmalıydı.
Toprak kokardı, yağmur gibi gözyaşı.
Saklanırdı göğün ardına,
Acıyla kıvranırdı kelimelerin altında.
Küçük adam,
Büyük adam.
Biliyorum bir anda gelen bir his o kalbini yaran..
Korkma istemiyorsan kalbine yaklaşmam
Ama avuçlarımdaki ruhunu da yok sayamam.
Hiç var olmamış gibi duygularım hayal ederim, yaşayamam.
Tehlikeli sözler bunlar, duymamış gibi yap.
Cesaretim korkularımın önüne geçtiği zaman;
Bağlarım belki bu satırları uçurtmanın ucuna,
Belki küflü bir kutuda,
Saklarım sonsuzluğa.
Ama olurda bir gün eline ulaşırlarsa,
Beni anla.
̶0̶8.̶2̶3
Yağmur
Vâreden'in adıyla insanlığa inen Nûr
Bir gece yansıyınca kente Sibir Dağ'ından
Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur
Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından
Rahmet vadilerinden boşanır ab-ı hayat
En müstesna doğuşa hâmiledir kâinat
Bâki, biraz eksik söylemiş bu gazelinde.
"Âvâzeyi bu ‘âleme Dâvûd gibi sal
Bâkî kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş."
Gazelin bu bölümünde hoş sadâ yerine içten kahkaha olmalıydı. Sevdiklerinden duydukça mutluluk veren ve onları en güzel halleriyle hatırlatan içten kahkahalarıdır.
Şişhaneye Yağmur Yağıyordu
Salıncak koltuktan kalktı, odasına gitti, bir mürekkepli kalem aldı ve yazmağa başladı:
"Matmazel,
Bu sabah, semadan ince ince sepeliyen bir yağmur altında, kendimin diyebileceğim bir aile ocağından mahrum bir halde ikamet etmekte olduğum evin kapısı önünde tesadüfi bir görüngü olarak, size rasladım. Tekrar kendime geldiğim vakit, kucağında sizin için bir aile ocağı barındırıp barındırmadığını bilemediğim evinizin önünde bulunuyordum. Beni oralara kadar götüren, gözleriniz oldu: ikiz bir yıldız gibi kainatımın sisleri içinde ışıldıyan gözleriniz. Suçumu bağışlayınız Eugenia ve samimane, bu şirin isminizi ilaveme müsaade buyurunuz, kullandığım bu lirik edadan dolayı affınızı dilerim. Ben daimî namütenahi bir lirik durumda bulunuyorum.
Daha ne söyliyeyim, bilemiyorum. Ama hayır, hayır, pek iyi biliyorum. Fakat söyliyeceklerim öyle çok, öyle hadsiz hesapsız ki, bunları, birbirimizle görüşüp konuşacağımız zamana bırakmayı tercih ediyorum. Çünkü şimdi her şeyden önce istediğim şey; görüşüp konuşmamız, mektuplaşıp tanışmamızdır. Sonra... sonrasını Tanrı ve kalblerimiz tâyin etsin.
Dileklerimi kabul edecek misiniz, Eugenia, ey alelâde hayatımda ansızın beliren sevimli tecelli, dileklerimi is'af edecek misiniz? Hayatınızın sisleri arasında tekrar kaybolarak cevabınıza intizar ediyorum.
Augusto Perez"
Yağmur, çamurlu bir elbise dikiyor şehre
Sıkılıyoruz hepimiz bu çamurlu giysinin içinde
Sayfa 13Kitabı okuyor
Yağmurlar yağardı uzun uzun. Göğü senin saçlarında koklardım. Garip, örneğin güneşin doğuşunu senin yüzünde izlemek gibi garip alışkanlıklarım vardı. O zamanlar henüz çözülmemişti dünyanın bütün sırları. Bu kadar kolay değildi yadsımak. Sen kollarımda bir ırmak gibi akmayı benimsedin;
hep öyle kalmayı. Bense, ırmakların denizlere, okyanuslara taşındığına inanırdım - hala da inanırım. Bilirsin, bir tek yağmur damlasında bile boğulmaktır benim tek ayrıcalığım.
Gece daha önce hiç olmadığı kadar karanlıktı ve güneşim, bir daha doğmamak üzere batmıştı bu Çünkü güneş bu gece bana ihanet etmişti.
Bu sensiz mahsur kaldığım kaçıncı yağmur bilmiyorum,
Bu sensiz döktüğüm kaçıncı gözyaşı bilmiyorum,
Bu sensiz seni düşündüğüm kaçıncı gün bilmiyorum,
Bilmiyorum, saymadım, sayamadım...
Seni tanımadan daha kaç günüm geçecek bilmiyorum,
Seni bilmeden nasıl devam edeceğim bilmiyorum,
Seninle aynı hayali yaşamak için kaç gözyaşı daha...
Bilmiyorum, sayabilecek miyim..?
"..."
Gece daha önce hiç olmadığı kadar karanlıktı ve güneşim, bir daha doğmamak üzere batmıştı bu gece. Çünkü güneş bu gece bana ihanet etmişti.