Kendimize döndüğümüzde döndüğümüz kendimiz hariç her şeydir. Çünkü kendimiz her şeydir. Sanırım "sen"i görmem için kendimi bırakmalıyım. Terk. İnsan terk ettiğinde öteki doğar. Sana geldiğimde döndüğümde beni bıraktığımda kendime dönerim. Burada -mı- lazım bana unutmak. Neydi unutmak: iyileşmek, güç toplamak, mutu emmek. Enerji için gereken eylem. Ben -sen ve diğerleri.- varsa (zahir) mahiyet gizli değil apaçıktır. Seni yaratan kelimesine ve benzerlerine olan tüm yönelimin benim "kendimi unutmak"ım. Değiştirebilirmisin. Miyim. Miler. Kozmik hayır. Senin olan tişörtü çamaşırlıktan alıp kokusuyla birlikte üzerine giyiyorsun. Sen eylemin sadece eylem kısmısın.
ANLAYIŞI YENİLEMEK...
Büyük Doğu ve İbda Mimarlarının verdiği bütün eserler ve yaşadıkları hayata bakıldığında, “anlayışı yenileme” davasının destansı hikayesi bütün ihtişamıyla hemen görülür. “İslâm yenilenmez. Anlayışı yenilemek gerekir. Anlayış mı? Nurun aynadaki aksi... Aynayı yenilemek... Güneş yenilenemez. Göz yenilenir...”
O halde, ölçü kendi anlayışımız mı yani? Esas mesele bundan sonra…
“Ya sonra?”… Bugüne kadar, bu problemin karşısına sayısız kafa geldi dikildi. Başlangıçtan günümüze kadar yaşadığı çağ, mizaç, aile, toplum, eğitim düzeyi, ekonomik seviyesi vesaire dahil, üzerlerindeki bin bir tesirle nice felsefe ehli, nice bilim adamı, nice sanatçı şu veya bu ciddi kafa veya düpedüz sıradan kişi, tam burada durdu ve ufkuna doğru bakıp bir karar vermek zorunda kaldı: Ya hayatın karşısında kuşanacağı iş bu “anlayış”ı kendine göre belirleyecek veya kendisini de kuşatıp aşan bir hakikatin temsilcisi önünde şüphelerini kendi elleriyle öldürüp ona boyun eğecektir..."
Sayfa 27 - Yavuz Arslan, "Ya Sonra?"Kitabı okuyor
