Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.36
Onlar yaşamın zor şartları altında dağılan hayatlarını toparlamaya çalışan iki genç kadın. Nerime ve Nebiye... dağıldıkları gibi toparlanıp kırıldıkları yerlerden kendilerini onarmaya çalışan 2 kardeş, hayatlarına dahil olan yeni insanlarla büyürken kendilerini terk edenlerle o hızla tekrar bir başlarına kalıyorlar. Nerime'nin kızı gibi sevdiği Ruziye'yi de yanlarına alarak bir arada durmaya çalışan kadınlar, hem var olma mücadelesi verirken hem de dönemin çalkantılı sürecinde Cumhuriyet' e destek olmaya çalışıyorlar.
Yüreğe dokunan hayatları doğrusu ve yanlışları ile bize sunan yazarımız, kitabın son sayfasına kadar okuru sıkmadan ve heyecanını bir an bile bırakmadan devam ediyor. Osmanlı'nın son dönemi ve Milli Mücadele Dönemi ' ndeki zorluk ve sıkıntıları da ele alan yazarımız, dönemin sorunlarına da çok güzel değinmiş.
İyi ki okumuşum dediğim bu kitabın son sayfasını çevirirken yüreğimde hafif bir burukluk yaşadığımı belirtmeliyim.
Aile, dostluk, aşk, kardeşlik gibi konuları çok güzel kurgulayıp bizlere sunan yazarımıza teşekkür ediyorum.
536 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
"İki ırmak onlar. İkisinin de birleşip büyük bir ırmağa dönüşmeden önce ayrı ayrı akıp geldikleri kumullu yataklar, mecralar, kimyalar var. Benim var olmam için birbirine doğru akmış bu iki ırmağın birleştiği yerde milyonlarca ihtimal arasında mümkünlerden bir mümkünüm sadece ben. Öyleyse mümkünümün yola çıkış anını, ırmakların kaynağını
Herkes kendi çevresinde ölür
Herkes kendi çevresinde ölür.
Çok tanıdık bir kavram ve aynı zamanda çok uzak. (Ne tesadüf öğrencim getirdi bu kitabı,evimizde cenaze olduğunu bilmeden)Daha iki gün oldu amcamı kaybedeli içimde tuhaf bir boşluk var. Anılar silsilesi ve keşkeler…
Bir de Emile Zola’nın işlediği gibi çevremizi, kendimizi gözlemlediğimizde birinin yaşamı son buluyor ama biz bir süre sonra hayatımıza devam ediyoruz. Bu süre değişebilir tabii bir an, bir saat hatta bir gece. Belki daha uzun ama bu uzun zamanda da ara sıra aklımıza gelir; bir boşluk, burukluk bırakır o kadar.
Bu kitapta kimi fakirlikten ölüyor ardından iştahla bulunan yemek yeniliyor. Kimi zenginken ölüyor ardından miras kavgası çıkıyor. Kimi ise ölen kişiyi çok sevmesine rağmen ardında kalan işleri, dükkanının bir gün kapatılmasını düşünüyor. Sonsuz değiliz, elbet biz de bir gün yok olacağız ama nasıl…
Ellerin dert görmesin Uğur Mumcu! "Sakıncalı Piyade'yi yazdığın için ellerine sağlık, ağzına sağlık,canına sağlık...
Kendi yazdıklarıma gülemem. Ama senin yazdıklarını gülerek okudum. "Acı acı gülmek deyimi vardır ya, işte öyle acı acı güldüm.
Bir yazında anlattığın olayın sonunda tıpkı halkımızın ağzıyla "Güler misin, ağlar mısın "diyorsun. Yazılarını okurken, içimde, gülmekle ağlamak arası bir burukluk duydum...
Bizi acılı acılı güldürdün, düşündürdün.Sağ ol!
Azîz NESİN
.
.
.
Bakmayın 106 sayfa olduğuna çok ağır ilerliyor.
Sayfa sayısına aldanıp çerez niyetine okumayın .
Dönemin yargılama süreç ve nedenleri vs. İnsanın içini acıtıyor, ülkenin aydınlarının nasıl süreçlerden geçtiğini okuyor lâkin gülemiyorsunuz.
Ruhun şad olsun Uğur Mumcu!
Ben bu yazara hastayım! Yine kaleminden mükemmel bir kitap okumuş oldum. Farklı ortamda bulunan karakterleri tek çatı altına toplayıp onların iç çatışmalarını, geçmiş ve şimdiki hallerini okumak hüzünlüydü. Duygudan duyguya geçtim. Her zaman kalpte garip bir burukluk yaşatmasını biliyor. Bunu içtenlikle de yapmasını seviyorum. Nermin Yıldırım hep yazsın.
Bu kitabi hastanede internet olmadığı için vakit geçiririm diye almıştım ama o kadar muhteşem bir kitap ki bitirdikten sonra içimdeki burukluk beni yemek yemekten bile alıkoydu gerçekten benim için çok büyük değeri olan bir kitap ana karakterin duygularını kendimle özdeşleştiriyorum ve bir gün kendi Emökemi bulacağımı umuyorum...
Her Şey Eksik Her Şey Tamam
Okurken her bir kahramanda kendinizden bir parça bulabiliceğiniz, okuyucuyu sıkmadan betinlemelerinin çok etkili bir şekilde kullanıldığı bir kitap.Gerçekten de böyle bir komşuluk ilişkilerinin hâla kalıp kalmadığını düşündürüyor. Her birinin farklı hayat hikâyelerinin ortak dertlerinin olduğu zamanda tek bir hikâyeye döndüğünü görüyoruz. En çok üzüldüğüm nokta Azize'nin çocuklarının yaramazlıklarıyla olan imtihanı. Tabi ki kalbimde burukluk bırakan bir durum ise Nermin ve İlyas'ın yirmi seneye aşkın birbirlerine kavuşmak için beklemeleri ama bu yirmi yılı güzel kılan nokta ise birbirlerine olan aşkı ve en önemlisi sadakati.
Kitap ağzımda farklı bir tat bıraktı. Bir burukluk ve kitabı okuyor gibi hissetmedim. Daha çok Melikşah ile iletişim kuruyor, sohbet ediyor gibi hissettim ve tüm kitabı onun sesinden duydum. Açıkçası bu kitap kime tavsiye edilir bilmiyorum. Belki "kalbi hepten kırıklara."
Feci bir burukluk hissettirdi. Öyle çok kendime rastladım ki satırlarda, altlarını çizmeye güç bile bulamadım bazen. Onu çok iyi anlamak sırtımda bir yük oldu. Yazmak istemesi ama yeterli deneyimi olmadığı için yazamaması... Özellikle bu kısımda kendimi gördüm. Düşündüklerimi, kendime bile söyleyemediklerimi okudum bu kitapta. Tabii ben Esther kadar cesur değilim. Korkaklık belki de kötü bir şey değildir. Burada oluşumu korkaklığıma borçlu olduğumu gösterdi bana. Ah, Sylvia! Kim bilir neler hissettin, neler düşündün de yazdın bu kitabı...
·
Puan vermedi
Ümeyyeoğulları, haramı helal saymadan, hiçbir din bağını çözmeden işi bırakmamışlar. Zulümlerine uğramayan bir ev, çadır, ova, yurt kalmamış.
''Allah'ım, onları sapıklıklarından kurtar, hidâyete ulaştır; böylece de bilmeyen, hakkı tanısın, sapıklıkta direnen, ondan vazgeçip ayrılsın.''
Hz. Ali, bir hutbelerinde
Dostoyevski'nin karakter tahlilini, psikolojiyi, felsefeyi, tarihi, milliyetçiliği, dini, eğitimi, sosyolojik bakış açıyı harmanlayarak eserini sunuşu bende çok derin etkiler uyandırdı. Sürekli sorguladığımız tanrı kavramı üzerinde iki zıt kutbu çatıştırması ve bunun altında başarıyla kalkması Dostoyevski'nin kaleminden gelirdi zaten. Çoğu zaman Tolstoy mu, Puşkin mi, Gogol mu, Dostoyevski mi? tartışmaları yapılır. Dostoyevski diyorum sadece. Çünkü diğer yazarların külliyatını iyi bilen bir yazar var karşımızda ve onlardan farklı olarak her romanında farklı bir zevk vermeyi kesinlikle başarıyor. En çok etkilendiğim kısımlar Zosima hayatını kaybettikten sonra mucize bekleyen halkın hüsrana uğraması, şu soğan meselesi ve avukatın yapmış olduğu ebeveynlere seslenişi oldu... Yazacak çok şey var anlatacak kelam biriktirdim. Etkileyici bir inceleme yapabilirdim fakat buna yetecek gücümün olmadığını biliyorum. Bu arada kitap tamamlanmış olabilir ama bana yarım bırakılmış hissiyatı verdiği için burukluk hissediyorum. Yazarımız keşke daha fazla uzatamayalım cümlelerini kuracağına yirmi yıl sonrası için de bir şeyler karalasaymış... Bunun dışında Karamazov Kardeşler en sevdiğim Dostoyevski romanı oldu. Okumanızı tavsiye ediyorum, iyi okumalar diliyorum.
Merhabalar size çok severek okuduğum bir kitap ile geldim ne yazsam eksik olucak bir solukta bitirdim kesinlikle tavsiyedir hayattan ders çıkartılabilir bir hikaye şiddetin ne kadar hayattımızını mahvettiği sevgi görmeyen çocukların topluma uyum sağlayamaması içlerinde hep bir burukluk olması hepsini yazar çok güzel işlemiş okurken beni etkisi
