Sen, işler zora girdiğinde, yanında kimseyi göremediğinde, o yolu yalnız yürüdüğünde, çaresizlik gelip de kapına iliştiğinde, hikayeni anlatacak tek bir dost hissedemediğinde, evlerin ışıkları Işıl ışılken, herkes yerinde mutlu, birbiriyle huzurluyken sen nereye ait olduğunu bilemediğinde, ev bildiğin ilişkilerin çatısı çöktüğünde, ışığı oldukların seni karanlığa hapsettiğinde, her şey bitti dediğinde ve bunu kimseler işitmediğinde bile yürümeye devam ettin.