Butimar

Leylaya sormuşlar
-Leyla sen mi Mecnun'u çok seviyorsun, yoksa Mecnun mu seni?
Leyla hiddetlenir ve
-Böyle bir soru sorulur mu? Elbette ben onu daha çok seviyorum, der.
-Aman Leyla, etme, Mecnun senin için kendini çöllere attı, dağa, taşa, vahşi hayvanlara kadar herkese seni anlattı, nasıl ben daha çok seviyorum dersin? derler.
Leyla bu kez gülümser der ki;
-İşte bu yüzden ben daha çok seviyorum ya onu. O beni dağa, taşa, uçan kuşa, herkese, herkese anlattı. Adımı dillere düşürüp, içini döktü. Ama ben onu kendime bile anlatmadım, ben ölürsem, aşkımı sır ettiğim için şehit derler bana. Şimdi siz deyin, kim daha çok sevmiş ?

Olmayacağı varmış olmamış. Olacağı vardıysa kesin olurdu.
Ne oldu ki, ne olacak. Olsun.
Olacak olan zaten istesen de istemesen de olacaktır.
İşte ben de olamıyorum.
Nasıl oluyor diye sorarsan onu da bilmiyorum. Bilsem bile olacak olanın önüne geçmezdim, çünkü olduran ben değilim, ben olduranın oldurduğuyum.

İnsan kendini böyle hemen bulsaydı, dünyanın yaratılışından bugüne, bu kadar kan dökülmezdi.

Ben hep, dünyada susmaktan daha iyi bir şey yoktur, Butimar gibi olan insan daha iyi insandır diye düşünürdüm. Butimar, deniz kıyısına çöker, kanatlarını açar, oturur tek başına.

Kendini bulmayla,kendini anlamayı karıştırma. Aralarında cennetle cehennem arasındaki mesafe kadar bir boşluk var. Ama kendini bulmak için de başkalarına benzemeye çalışma sakın. Her şeyin başka bir şeye dönüştüğü bu uğursuz dünyada kendin olarak kalabilmektir asıl mesele. Bu duydukların hakikatin özü değil, yankısıdır. Sesin özünü bulana kadar sessizliğe minnet et.