Yoruldum bu dünyaya kafa tutmaktan
Yanıldım çoğu zaman iyi sandığımdan
Boş vermeyi öğrendim bir akşam
bir martıdan
Direnmeyi öğrendim dalgalardan
Vakti geldiğinde durmayı bir kayıktan
Bazı şeyleri unutmayı balıklardan
Küçük çocuk daha iyi anladı kalbimi
büyük adamdan
Veresiyeyi kaldırdım
emanet arkadaşlıklardan
Yani anlayacağın sil baştan...
~
Seçil Oğuz
Büyük yanıldım…
Herkes benim gibi değil miydi?
Yoksa ben mi yanıldım?
Vay be..
youtu.be/xFAvk1Ehdfk?si=...
Çok yanıldım ama en büyük kırgınlığım senin de yanılgım oluşunaydı..
Ben yanıldım.
Şimdilerde yaşadığım birkaç olay beni bu kitapta okuduklarım üzerine düşünmeye itti. Aslında düşüncenin fitili çok daha önce ateşlenmeliymiş baktığımda ama acı bir deneyime nasipmiş. Ben okuduğumu anlayacak kadar bir şey yaşamamışım meğer. Yerinde bir başlıkmış "insan neyle yaşar?" tam da yerinde bir cevapmış "sevgi".
Gördüğüme, yaşadığıma, bildiğime göre:
sevemeyen insan yaşayamıyor. Tutunamıyor. Sevebilmenin nasıl büyük bir nimet olduğunu sevmekten hiç anlamayan, sevmeyi hiç beceremeyen insanları uzun zaman görünce anlayabildim.
Sevemeyen insan; kapkaranlık bir yolda yürüyen şimşek çakınca duyduğu şiddetli sesle irkilen ama o şimşeğin ışığıyla çaresizce yolunu bulmayan çalışan bir kayıp'a benzemiyor mu?
Belki de sevememek yalnızca kendini sevebilmektir, değil mi?
KADERİN GAYRETE AŞKI
“Kader gayrete aşıktır.” Eminim hepimiz bu sözle şu ya da bu şekilde karşılaşmışızdır. Çoğumuz anlamını bilmeden söyler geçeriz. Hiç üzerinde düşünme zahmeti göstermeyiz. Halbuki ne çok düşünmemiz gerekir. Özellikle de bu günlerde içinde bulunduğumuz gerek siyasi gerek sosyal gerekse ekonomik ortamı yaşarken.
Hayat bir çok zaman istediğimiz gibi
""Kelebek konsa ezilecektim; bilemezsin, kimsesiz ve çaresizdim. Bir mucize bekledim, gelmedi. Kötü bir rüyadır, gelip geçer sandım, geçmedi. Önce fil gibi bir ağırlık çöktü üzerime; sonra ebedi bir mide bulantısı… Bak derinime, o ağırlık hala içimde. İn süveyda gecelerime, canımın canıma ağır geldiği geceler hala ezberimde.
Nasıl
Balıkları yağmurdan koruma
onlar alışık
bulutların gözyaşında ıslanmaya
bulutun ağlamasına üzülme,
beni ağlatırken üzülmediğin gibi.
Ben ki senelerin yağmur kaçağıyım,
kaçamadım yağmurlarından.
Sen ki senelerin kahramanı.
Kahramanlar kaçmazdı yağmurdan.
Korkmazdı hiçbir şeyden.
Seni tanıyınca yanıldım
bildiğim doğrulardan.
Aşk bir yanılıştı demişti şair.
En büyük yanılgılar,
büyük yangınlarla başlar.
Ve hiçbir yağmur
söndüremez onları.
Yangın her yanı
kül edene kadardır.
Her yanım kül.
Kelebekleri ateşten koruma.
Onlar aşık yanmaya.
Beni senden koruma.
Alışkınım yanılmaya,
yanmaya.
Buruk sonbaharın bir gecesi, ana rahminden yola koyuldum
Korkunç fezanın sessizliğine karşı, ağlayışlarımı duyurdum
Adım belli ve de cinsiyetim... Törem belli ve de düşmanım.
Yerim belli, yurdum belli, dünya büyük. İşe koyuldum
Öğrendim ve ağladım, sevdim ve kaçtım
İnsanlara bir dokunup, bin damla kan akıttım
Parlak çeliklerden, güzel