Devrimci Danton, yoğun eylemlerin tam ortasında, zamanın kendisini terk ettiğini düşünür. Bu esaslı zaman yoksunluğu zamanın kaybından değil, "zamanın bizi kaybediyor olduğu" gerçeğinden ileri gelir. Zamanın kendisinin içi boşalır. Ya da zaman, şeyleri bir araya toplayarak bağlayan çekim kuvvetinden yoksun kalmıştır. Can sıkıntısı nihayetinde, zamanın boşluğundan kaynaklanır.