Kenan’ın körlüğü ve bencilliği kadar Füsun’un gidişine de kızdım ama en çok da Halil’in Kenan ve Birgül’ü terk edişine kızdım.
Halil, “İnsan dediğin birbirini yer, yer de doymaz. Duygularını yer, zamanını, yaşamını, heyecanını. Aşkını, inancını. Etini yer, kalbini söker. İnsan dünyanın vebası.”diyor. Sen de öylesin Halil.
Bir kalbi öldüren, bir çocuğu kırık kanatlı bırakan Halil belki de bu hikayenin tek “kötü” karakteri ama ben neden en çok onunla duygudaşlık kurdum neden hikayedeki en sevdiğim karakter o oldu bilmiyorum. Belki de ömrü baştan sona "Güz" olduğu içindir.
Ne zaman okurum bilmiyorum ama ben 
Caner Almaz 'ın 
Yaşamaklar kitabını bir kez daha okurum.
