İnsanlar hikâyesiz biliyor musun? Ve senin gibi kokmuyor hiç kimse…
Ne fark etti hayat
Seni sevince?
Aynı yere büyümüşüz
Farklı evlerde!
Ben mi biriktirdim içimde avare dolaşan bu aşkı yoksa siz mi serpiştirdiniz onu benim yüreğime?
Sen, beni hikâyesi olan bir kadın yaptın. Hep bunu demek isterdim sana. Bil isterdim. Bil ki, birini büyütebildiğinin ayırdında ol, daha çok sev beni.
Aynı şeyleri söylüyoruz birbirimize
Başkalarında eskittiğimiz aynı sevmeleri
Senin sesin,
Benim ellerim
İşte yeniliyor eskiden söylenilenleri de…
Yüzünü anlat uzun yoldan gelmiş bir adamın,
Nefes nefeseliğini
Geri dönmesini isteyişini anlat
Ve gittiğinde bıraktığı lekeyi…
Abdal ve aptallar olarak ikiye yarılmış bu memlekette ben yarık kısmıydım.
Gönüldeki koca boşluğu, aklı loş olan anlar. İçerideki boşluğa seslendikçe, büyür insanın kendi sesi.
Kimdi içimde konuşan ve kiminle, ne konuşuyordu
hiç susmadan?
Dışarıdan baktığında gördüğün ben,
Kaç kişiydik aslında bi’ bilsen!
Ne desem odur hayatta. Güzelsin desem “güzel”, seni lüzumsuz görsem yoksundur mesela…. Ne desem o olur hayatta. Ama sen desem, “sen” değil!