En zoru kendinle konuşmak inan. Kendi sesine ulaşmak…
Kaç kere gittim senden? Kaç kere geri geldim. Sen bir gittin ki; yoksun artık!
“Böyle seviyorum seni” dediğimde
Ne anlıyorsan
O!
Biliyor musun?
Hep rakı içince oluyor böyle şeyler
Yani rakı içince özlüyorum seni
Tuhaf ellerini…
Kurtar beni n’olur
En başa dönmeyeyim
Anlatamadıklarımdan kurtar
Yaşadıklarım ve yaşayamadıklarımdan…
Uzak durdukça birbirimizden
Daha iyi anlıyorsak sevgimizi,
Biz birbirimizi değil de
Uzaklığı seviyoruzdur belki!
Mesafe, bize ait olmayan bir evde olmaktı sadece…
Hiçlikle dolu olmak, taşınması ne ağır bir yükmüş…
Al!
Yüreğimi veriyorum sana
Terazisi bozuk bir vicdan kefesiyle
Koş şimdi
Tutarak nefesini…
İnsanlar hikâyesiz biliyor musun? Ve senin gibi kokmuyor hiç kimse…
Ne fark etti hayat
Seni sevince?
Aynı yere büyümüşüz
Farklı evlerde!
Ben mi biriktirdim içimde avare dolaşan bu aşkı yoksa siz mi serpiştirdiniz onu benim yüreğime?
Kış geçti, ben geçtim. Aklım bir delinin aklında…
Sen, beni hikâyesi olan bir kadın yaptın. Hep bunu demek isterdim sana. Bil isterdim. Bil ki, birini büyütebildiğinin ayırdında ol, daha çok sev beni.
“Gönüldeki koca boşluğu, aklı loş olan anlar. Mertebe değil, bu bir ertelemedir esasında. İçerideki boşluğa seslendikçe büyür insanın kendi sesi. Boşluktandır zan altında kalışı ve kendini bir büyütecin merceğinden izleyişi. Büyük değil, küçücüğüz ya hepimiz ve en basitiyiz ya evrenin aslında… İçindeki evrene bağırır gibi seslenince kendine, şaşıracağın tek şey kendi duruş halinin değil, içinin kocamanlığıdır bana göre..”