Dün önüme bir video düştü; İsmet Özel'in herkesçe malum yürüyüşü. Farklılık şuydu; video arka planındaki şiir Celladıma Gülümserken... değil Savaş Bitti idi. Şiirin son kısmı. İsmiyle başladığı yer.
Nedendir bilmem, yahut bilirim de itiraf etmem, izlediğim andan beri etkisindeyim. Görüntüler değil, şairin ses tonu değil, şiir değil. Belki şiirin bende oluşturduğu anlam. Kelimeler. Onların musikiye çalan harmonisi. Evet, belki değil, kesinlikle bu.
"arık fitil odam loş
savaş bitti koynum boş"