Edip Cansever
“Ey göstergelerin en güzeli, göster ki beni
Ben ıssızı yonta yonta gürültüler ederim
Kendimi yonta yonta dağılan bir mermerim”
Beklememek hafifliktir denildi. O da beklememeyi şiar edindi kendine.
Mavide derinlik buldu, sudaysa bambaşka bitimsiz bir huzur.
Tanımak istedi, bilmek, daha da sevmek.
Bir karış suda boğulan insan olma artık, dedi kendine. Artık dalgalara direnmeliydi. Yıkılmamalıydı.
Sanki dünyadaki her şey bugün dikkatle yüzüme bakıyor beni uyandırmak için.
Kolay mı oluyor, bu kadar çabuk unutmak? Sıyrılmak bu kadar kolay mı onca yükten, onca ağırlıktan yaşanmışlıktan?
Doğdum ama nasıl öleceğim kim bilir?
Ağlamak için yalnızlığa tutunmak istemişti.
Değişiyordu gerçek; aynen insan gibi ve çevremizdeki her şey gibi değişiyordu.
Gönlüne kazınan isimleri eledi, kendini dünyaya çekip duran şeyleri düşürdü listeden.