Neyzen'i Sahnede İzlemenizi Tavsiye Ederim! Harika!..
Uğur Yücel - Neyzen Tevfik “Hiç”
biletix.com/etkinlik-grup/3...
Kimine göre aklın sınırlarını zorlamış bir deli, kimine göre meyhanede bir veli, serseri ruhundan üflediği ‘ney’i, içmeden duramadığı ‘mey’i ile, iç yolunda bir melami, hiç yolunda bir derbeder.. O, ‘Hiç’liğin Kralı: Neyzen Tevfik...
Elinde ney, dilinde taştan kelimelerle; haksızlığa, yobazlığa, zulme başkaldıran, toplum kurallarını hiçe sayan, başına buyruk, sınır tanımaz şair, müzisyen, hiciv ustası Neyzen Tevfik’in, Bektaşi tekkesinden akıl hastanesine uzanan hiçlik yolculuğu bu...
Oyun, Hiç’in peşinde alemlerde bazen mecnun bazen meczup gezerken Marmara Denizi kadar rakı içtiği rivayet edilen, veli ile deli arasında ince çizgide tekkesi kalbi olarak yaşamış Neyzen’in hayat hikayesini dünyasını, dostlarını; anekdotlarla hicivlerle şiirlerle anlatırken, sivri dilli sarhoş bilgenin tarifsiz ruhunun derinliklerinde hiçten hepe varmaya çalışıyor.
Uğur Yücel’in yıllar sonra tiyatro sahnelerine döndüğü tek kişilik oyunu Neyzen Kasım ayı itibariyle Bodrum, İstanbul ve Türkiye’nin bir çok şehrinde seyirciyle buluşacak.
Yazan: Uğraş Güneş
Yöneten: Can Yücel
Oynayan: Uğur Yücel
Dekor, Işık ve Müzik: Cem Yılmazer
Kostüm: Gönül Paksoy
Yönetmen Yardımcısı: Zeynep Sevi Yılmaz
Yapım Koordinatörü: Ayşegül Beyazdağ
Prodüksiyon Amiri: Nilay Kulakçeken
Sahne Amiri: Cengiz Kurumlu
Oyun Asistanı: Mehmet Ali Tuncer, Ömer Uslu
Afiş Fotoğrafı: Kerem Sanlıman
Afiş Tasarımı: Tibet Sanlıman
Grafik Uygulama: İrem Karabağ, Ozan Karabağ
Başka, bambaşka bir dünyaya giriyor eşiği aşınca. Yürüyor iki yanı iki sıra kalın duvar. Yukarda artık o rüzgâr uğuldamıyor; sessizlik, bütün çağların ötesinden kopup gelen sessizliğin nemi vuruyor yüzüne. Ölümsüzlüğü ince ıslak tülbentlere sarıp saklamışlar gibi; nem kokuyor burnuna.
Sayfa 339 - Dördüncü Bölüm, 34, DağKitabı okudu
Bir kuş "par" etti uçtu; uçtu gitti başının üstünden: kocaman uçtu gitti. İlkten ürktü Salih, koskocaman bir kuştu, ardından bakakaldı uçan kuşun. Dikilip göğün yücesine çıktı kuş; süzülüp ovanın düzlüğüne indi. Uzak ovaya indi bir solukta, nasıl da şimşek gibi gidiyordu, ne kadar hızlı yol alıyordu. Yolboyu uçmağa başladı uzak ovanın üstünde, yolun o üç kıvrak yayını çizerek uçuyordu. Kuş değil de Salih'in gönlüydü sanki. Üc yumuşak yayı çizip biraz yükseldi göğe doğru, sonra Moramıt dağının sinesine doğru bir ok gibi gitti, gözden kayboldu. Salih'in boyuna düşündüğü ama bir tek köşesini bile bilmediği dağların arkasındaki "başka dünya"ya daldı gitti.
Sayfa 63 - Birinci Bölüm, 4, MustafacıkKitabı okudu
Başımı alıp bir gitsem diye düşünürdü çoğu zaman; bir gidebilsem. Büyüyüp adam oldu mu gidecekti, yolu yok. Babası arada bir lafını ederdi "taş ahırı buralar" derdi. "Silkinip kalksak da şehre gitsek adam oluruz" derdi. Ama "Baba toprağı" yüreğinden bağlardı adamı. Salih bu "baba toprağı"nın ne olduğunu anlamıyordu bir türlü. Taşlı toprağı biliyordu, killi toprağı biliyordu, kumlu toprağı biliyordu. Bir keresinde sormuştu babasına "baba toprağı"nı. Ensesini kaşımıştı babası "deyyus" demişti "Büyüdüğünde anlarsın sen de." Salih büyüdüğünde anlayacaktı o "baba toprağı"nı, anlayacak ve kıçına tekmeyi vuracaktı; babasının bırakamadığı o toprağı bırakacaktı. Geyikler tepesinin oradan çıkan yolun nereden geldiğini, Moramıt dağının sinesinde kaybolan yolun nereye gittiğini, köyün sırtını dayadığı koca dağın arkasında ne olduğunu anlayacaktı. Hem belki oralarda da vardı o şeyden, o "baba toprağı"ndan.
Sayfa 63 - Birinci Bölüm, 4, MustafacıkKitabı okudu
