Cem Laçin
@ceomman
Ruh; zaman ve mekâna sığmaz.
Öğretmen
Mersin
22 okur puanı
Mayıs 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Bir kitap okudu
240 syf.
·
Puan vermedi
Gene dün akşam anladım ki, hayatımdan o kadın çıktıktan sonra, her şey hakikiliğini kaybetmiş; ben onunla beraber, belki de daha evvel, ölmüşüm.
Okur Takip Önerileri
Kitleler doğru karar verir. Ama iki şartla: Bilgiye serbestçe ulaşabilmek ve baskı, emir kumanda, korku altında hareket etmemek.
Şimdiye kadar yaptıklarımdan çok ama çok daha güzel bir şey yapıyorum, şimdiye kadar bildiğimden çok ama çok daha huzurlu bir yere gidiyorum.
"Bu zavallıların çoğu" dedi ikinci adam Mösyö Defarge'a hitaben, "şarabın tadını bilmezler bile, sadece esmer ekmeği bir de ölümü bilirler, öyle değil mi Jacques?"
yaşam denen fırtınanın eninde sonunda tüm fırtınalar gibi huzur ve sessizlikle son bulacağını gösteren bir simgeydi bu
Açlık her yere hâkimdi. Yüksek binalardan fırlatılmış açlık, iplere asılı sefil giysilerdeydi; açlık onlara saman, paçavra, kâğıt ve tahta olarak yamanmıştı. Oduncunun kestiği odunların her bir parçasında açlık vardı. Açlık, dumanı tütmeyen bacalardan aşağıya bakıyor, çöplerinde tek bir yiyecek kırıntısının dahi olmadığı sokaklarda öylece dikiliyordu. Açlık, fırıncının raflarındaki birkaç kötü ekmeğin üzerine yazılı bir kayıttı, bir sosis dükkânında indirimli olarak satılan ölü köpek etinden yapılmış ürünlerdeydi. Silindir ocakta pişirilen kestanelerin arasında kuru kemiklerini takırdatıyordu açlık. Açlık, yalnızca birkaç damla yağla kızartılmaya çalışılan patatesin her dilimine yayılmıştı.
Çok uzun zaman önce çıkan bir sesin ölgün yankısı gibiydi.
Her insanın diğerleri için büyük bir sır ve muamma oluşu, üzerinde düşünülmesi gereken şaşırtıcı bir gerçektir.
Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü; akıl çağıydı, akılsızlık çağıydı: inanç çağıydı, inançsızlık çağıydı; aydınlığın mevsimiydi, karanlığın mevsimiydi; umudun baharıydı, umutsuzluğun kişiydi; her şeyimiz vardı, hiçbir şeyimiz yoktu; hepimiz doğrudan cennete gidiyorduk, hepimiz doğrudan öteki tarafı boyluyorduk.
Dünyanın en basit, en zavallı, hatta en ahmak adamı bile, insanı hayretten hayrete düşürecek ne müthiş ve karışık bir ruha maliktir!
Zaten muhitimden uzak duruşumun, vahşiliğimin bir sebebi de kitaplarda tanıştığım ve benimsediğim insanları muhitimde bulamayışım değil miydi?