Küçük Kız'ın yarılan alnından çenesine doğru kanlar akıyordu ama o ağabeyin güvenli kollarında gülümsüyordu. Tüm bu hissettiklerine benzer duyguları Âdem İki'yi gördüğü anda tanıdı. Bu, karşılık beklenmeden duyulan aşktı...
Bunları anlatırken savaştığı çocukluğu ona çok kızıyordu. Çünkü o küçük kız; bilinmek, duyulmak istiyordu. Küçük kızın bas bas bağırdığı, acılarla haykırdığı tabloda işkence vardı.
Bu arada zihnindeki kötücül sesler yine izleyici koltuğunda en ön sıraları işgal ediyordu. "Yalancı, ikiyüzlü, sahtekâr.." diye bağırdılar suratına. Hatta yumurta bile fırlamış olabilirler.