İnsan geceleri burada böyle yalnız kaldı mı, kitap okur ya da böyle şeyler düşünür. Düşünür ama yanında onun şu şöyledir, bu böyledir diyecek biri olmaz.
“İnsan çıldırır kimsesi yoksa, “dedi. “Kim olduğu hiç önemli değil. Yeter ki seninle olsun. Bak, dinle beni, “ diye bağırdı kendini tutamayıp;” “insan çok yalnız kalırsa tozutur, hasta olur sonunda!“
Kaç kez tanık oldum böyle olaylara. Adamın biri konuşuyor, konuşur, anlatır durur; ama öteki duymaz, anlamaz bu lafların bir tekini bile… Hiçbir değer taşımaz. Ya konuşuyorlardır ya da oturuyor ama konuşmuyorlardır. Hiç fark etmez, hem de hiç.
İnsanın iyi olmak için akla ihtiyacı yoktur. Hatta bana zaman zaman bunun tam tersi olmalı gibi gelir. Çok zeki birini ele al, hemen hiçbir zaman iyi biri olmadığını görürsün.