Yazarın okuduğum ilk kitabı ve kalemine hayran kaldım. Dilinin sadeliği, samimiliği, anlatımının vuruculuğu ve kendine has tarzıyla oturup bir solukta okunabilecek bir eser.
“bir kişiyi özlersiniz ve bütün dünya ıssızlaşır…”
Eşini uzun zaman önce kaybeden yazar, kedisini de kaybettikten sonra, içine düştüğü yalnızlık duygusunun tezahürünü; endişeler, korkular, özlemler ve sitemlerle dile getirmiş. Hüzünlü cümlelerin ağırlığında ezilmeyelim diye de kendi deyimiyle şaklabanlık yapıp kahkaha atmamızı istemiş.
Yer yer yazarların sözlerine hayatlarına dair küçük ayrıntıların yer alması; ressamlardan, resimlerden, sergilerden, müziklerden bahsetmesi anlatımını daha da kuvvetlendirmiş. Yalnızlık duygusuna dair okuduğum belki de en melankolik, en hüzünlü ve en vurucu anlatılardan biri.
“Çevremi saran o sonsuzluğa uzanan içi boş kalabalıkların ortasında yalnız olmayı isterdim. Başkalarından rahatsız oluyorum.”
Yalnızlık insanın başına gelebilecek en iyi şey de olabilir en kötü şey de. Bu kesinlikle yanında kim olduğuna bağlı. Geceyi aydınlatan, karanlıkta yürümeyi kolaylaştıran bir sokak feneri gibi olmak varken insan neden daha da zorlaştırır ki hayatı kendine, başkalarına?
“Başkaları olmadan yaşamak zor, başkalarıyla birlikte yaşamak da zor. Yaşamak hep zor.”
Henüz özlediklerimiz hayattayken,
birinin “nasılsın” dediğini duyacak sıcaklığa sahipken,
komşularımızın panjurları açık ve orda olduklarını biliyorken, en önemlisi de yalnızlık paylaşılıp kaybolabiliyorken
birbirine yük olmaktan ziyade yükü hafifleten olabilmek umuduyla.
Sevdiklerinizle ve kitaplarla kalın. Keyifli okumalar.
