Bilirim, bir tutuşmuş tepe üstünde niçin
Onca didinme, ter ve kavuran güneş gerek
Var olmam ve kendime bir ruh edinmem için
Ve ruhum, hep böyle bir baş dönmesinin tuttuğu,
Nasıl kıskanmasın hiçlikteki
duygusuzluğu..!
Kendini resimlere, haritalara vermiş
Çocuğa evren doyma bilmezliği kadardır.
Lamba ışıklarında, ah! Yeryüzü ne geniş!
Anılarında gözünde yeryüzü nasıl dardır!
Sofuca bestelemek için deyişlerimi
Tek dileğim, tıpkı o eski müneccimler gibi
Gökyüzünün yakınında ,
Yüksek yerlerde yatmak...!
Mezcederdi boyuna
Ve derindir aynalar;
Her köşede sevdiğin
O şark ihtişamı var.
Her şey kendi dilince
Ses verir bize;
Ve kalbini gizlice
Gösterir bize.
Ruhum bir dans tutturmuş, köhne bir tekne gibi direksiz, uçsuz bucaksız denizin kudurmuş dalgalarında.
Charles Baudelaire, Kötülük Çiçekleri