Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.26
n
n
@cherrywood
zaten kim tam anlamıyla sağ kaldığını iddia edebilir ki bu kadar meftanın ardından
düşünce sürgünü insanların yaşamlarının sürgün kedilerinin de yaşantılarına sıçrayışı çok güzel anlatılmış kitapta. aslında arka kapakta da yazdığı gibi, bu kitaptan kediler hakkında değil de insanlar hakkında bir şeyler öğreniyorsunuz. esasen komünizm taraftarı olan, "sahipler sırlarını araştırma" projesinin sonucu olarak bir kedinin aslında sahiplerin sorununun, yanıtını bulamadıkları ya da yanıtı olmayan sorular olması, sahiplerin sürekli yaşamın ne olduğu üzerine, hayatın gerekliliği, yaşamanın getirdiği zorunluluklar üzerine soruları sorması, bu soruların kitap boyunca farklı karakterler tarafından farklı şekillerde cevaplanması ve sonunda, bu "hayatı sorgulama"nın bir kedinin düşüncelerine sıçrayıp onu da kedi hayatının ne olduğunu sorgulamaya itmesi bir noktada kitabın felsefe üzerine de bir yönü olduğunu açıkça ortaya koyuyor naçizane fikirlerimce. aslında tamamen insanın düşünce sorunları üzerine yazılmış olan bu kitabı felsefe severlerin de beğeneceğini düşünüyorum.
spoi içerebilir
önceliklenereden başlayacağımı bilmiyorum ancak bu kitap için düşüncelerimi aktarmak istedim. aslında bu kitaba ilk başladığımda (ilk 15 sayfasını okuduğumda) beni ağlatacağını düşünmüştüm ve de heveslenmiştim çünkü hissetmeyi seven biriyim. ancak kitap bu noktada beklentilerimi pek de karşılamadı diyebilirim çünkü kitabın en vurucu noktası bana biraz yüzeysel anlatılmış gibi geldi. kitabın üslubunu sevdim, gayet akıcı ve okunaklı bir kitap; okurken asla sıkmıyor. konu bakımından da gayet iyi ve aslında kitapta yahudi bir çocuğun değil de yahudiliğin ne olduğunu bilmeyen, insanların ne kadar vicdansız olabileceklerinden bihaber büyümüş bir çocuğun bu dünyayla tanışmasının ele alınması da gayet iyi. ama dediğim gibi 200 sayfa boyunca hayat hikayesini dinlediğimiz, içimize işleyen 9 yaşındaki bir çocuğun bu trajik ölümünün bu kadar yüzeysel anlatılması, oldu bittiye getirilmiş gibiydi ve bu benim için tam bir hayal kırıklığıydı. tabii ki kitap insanda izler bırakıyor ancak böyle bir kitabın sonu daha vurucu bir şekilde anlatılmalıydı diye düşünüyorum. bunlar benim naçizane düşüncelerim. kitap neredeyse her seviyedeki okura hitap ediyor. bu da artı bir özellik olarak bir kenarda dursun.
Ölüm iki kişiliktir. Onu hayata bağlayan kişiyi kaybederse soluk alsa da binlerce kez ölür insan. Aslında binlerce kez ölsen de ölüm tek seferliktir. İlk ölümün koparır hayat bağlarını; eskisi gibi gülmezsin, eskisi gibi sevmezsin; sen, eski sen değilsindir. Eski seni kaybeyttikten sonraki bütün ölümler de önemsizdir. Binlerce kez ölürsün ama esas ölüm o ilk olandır. Eğer ilk ölümün biriciğinin ölümüyle olduysa..
Şükrü Erbaş'ın eşinin ölümü üzerine yazdığı şiirler insanı ağlatır.
"Tuhaf bir adam oldum
Kendimle konuşuyorum evin içinde
Biraz da şu koltuğa oturayım, diyorum
Perdeleri ne kadar zamanda yıkardın, diyorum
Bir gün olsun açık bırakmıyorum yatağımızı
El ayak değmeyen yerler nasıl tozlanıyor böyle
Merak etme, mutfağı tertemiz ettim
Terlikler senin istediğin gibi duruyor
Çamaşır ipini silmeden asmıyorum çamaşırı
Bir kahve yapayım diyorum
İki fincan koyuyorum, süt hazırlıyorum sana
Sessizlikten mi nedir
Bütün bunları yüksek sesle söylüyorum.
İnsan başka nasıl katlanır ölüme, bilmiyorum."
"Yastığını koklaya koklaya öğrendim
İnsan bir kere ölmüyormuş meğer ..."
İnsan ölüme nasıl katlanır, bilemiyorum.
