...
İçime attığım çığlıkları
artık dışıma bağırıyorum..
Aklı başında çıldırış hikayesi bu...
.
Sustu, her şey sustu. Hiçbir şey olmamış gibi cümlelere karışan kahkahalar...Felaketler silsilesi hiç yaşanmamış gibi. Ve tüm zamanlar düşündüğüm delirmek için o eşik, aslında yokmuş... Demek değil mi; aklım başımdan hiç habersiz de gidebilir. Belki gülerken belki ağlarken ve belki de gözlerim boş boş dalarken... Benliğime ait belirsizliğin sonucu tarifsiz korku ve ulu orta gülüş ağlayışlara saklanan o rahatlık, özgürlük. Ne mutluluk ne hüzün ne çıldırış ne tükenme bekler beni. Ne fayda...
~Defne
Evde yemek varken acıkmayışım ama yemek yokken o ani çıldırış...
-Evet yemek var çok şükür
Çıldırış
İnsanların birbirini çekiştirmesi kötü bir şey.
Ama insanın kendi kendini,
kalabalık, tenha dinlemeden her an çekiştirmesi,
ruhuna susadıkça döktüğü bir kezzap..
Yanarken dâhi kendini bırakmayıp, bir takallüse bürünen çile.
Omuzlarım dar ve küçük, bana bu kadar yüklenme...
خ ف ز ي
Bugün benim doğum günüm.
Yaş …..
bilmem yolun neresi eder.
Belki yarısı, belki sonu, belki çeyreği.
ama şimdiye kadar ben
anladım ki bütün bu hezeyan, bu serzeniş,
bütün bu cümle ülkeleri,
bu çıldırış, bu çığlıklar,
bütün bu çabuk ölüşler,
bütün bu olamamışlıklar, bu uyumsuzluk, bu elalem, bu zulümât, bu dünya; ruhumuzun evinden ayrılmasıymış.
Evet “kalu bela” dan dünyaya atıldığımızdan beri gurbetteyiz.
Ruhumuzun boğazını sıkan bir el bu dünya, burası bizim değil toparlanın öleceğiz….
ف