Tartışmasız Zweig'ın en şiirsel, en yerinde duramadığım, en sanat kokan eseri diyebilirim. Zweig külliyatının 17. eserini de böylelikle bitirmiş oldum. 4-5 eseri hariç hiçbiri okunmaya değmez birbirinin aynısı saçma eserler. Ama diğerleri ve bu Satranç var ki derinden sarıldım. İnceden inceden sarsıldım.
Her hikayede bahsedelen Zweig psikolojisi var ya hepimizin bildiği. Tüm kitaplarındaki psikolojinin ne kadar basit ve yüzeysel olduğunu anladım. Satranç bir psikoloji ürünü değil tam tersi psikolojinin bizzat kendisi vücudu olmuş. Dr.B. nasıl kendisini bir oda tarafından kuşatılmış hissetiyse bir zihin tarafından ele geçirildiyse, kitabı okurken aynı bilinçsizlikle ele geçirildiğimi, kendimi, bir okuyucunun zihni olarak görmeye başladımı fark ettim. Elimden düşmeden 1.5 saatte bitirdiğim inanılmaz zevk aldığım ama maalesef alıntı yapmadığım bir kitap oldu.
Zweig'ı ve eserlerini bugüne kadar başarısız ve acz gören ben şu an anlattıklarımın samimiyetine güvenmenizi çok fazla istiyorum. Gerçekten okunmayı hak eden bir eser.
Ve aşırı mutluluğumun sebeplerinden biri de Satranç gibi "Çıldırış" ürününü bitirmiş olmam ve Karhozat gibi "Sıyrılılamamış Umutsuzluk" sanatını izlemiş olmam. Bugünüm inanılmaz bir doyum noktası. Herhalde daha önce hiç bu kadar susamış ve bu kadar doymuş hissetmemiştim kendimi. Açlıktan yerinden duramıyor düşünerek kendimi kemiyorum fakat bu düşünce içinde mutluluk barındırıyor. Satranç'ı Karhozat' ı düşünüyorum.
Düşünmesem kaybolacaktım.
