Dallardan kopan yapraklar
Koşup duruyor rüzgarlarda
Birbaşlarına ve kimsesiz
Çıplak ayaklı çocuklar gibi sokaklarda.
Adnan Yücel
Umut Kandilleri
Parçalanmış kayalar gibi gece
Tutsak
Ve güzel düşlerden uzak
Hangi kapıyı çalsak bu saatte
Kanayan bir yara çıkar karşımıza
Bir sinsi tuzak
Aşklar ter içinde sanki
Sevdalar çatlamış bir toprak
Beni burada arama anne
Kapıda adımı sorma
Saçlarına yıldız düşmüş
Koparma anne
Ağlama
Kaç zamandır yüzüm tıraşlı
Gözlerim şafak bekledim
Uzarken ellerim
Çıplak ayaklı çocuklar, geçmişin tozlu sayfalarına bulaşmış kara lekeler... İnsanlık namına gelişen Batı dünyasının karanlık sokakları... İsviçre, kilise ve insanlık dışı eylemler!..
modern batı!!!
İŞTE MEDENÎ KANUNLARINI ALDIĞIMIZ MEDENÎ İSVİÇRE! HEİDİ'NİN AYAKLARI NİYE ÇIPLAKMIŞ BİLİYOR MUSUNUZ?
Gençliğimde, oynandığı akşamlar çocuklar gibi benim de merakla izlediğim bir çizgi filmiydi Heidi... Arkadaşı Peter, dedesi ve kocaman köpeğiyle birlikte İsviçre dağlarında iyimserlik saçan bir tiplemeydi Heidi... Benim hiç dikkatimi çekmemişti ama aslında Heidi hep çıplak ayaklı imiş! Meğerse o çıplak ayaklar boşuna değilmiş. Okuyalım:
Heidi’nin bu çıplak ayaklı hikâyesi aslında “Verdingkinder” tarihinden geliyor. Bu kelime “çıplak ayaklı çocuklar” anlamına gelirken İsviçre tarihinde köle olarak çalıştırılan çocukları ifade ediyor.
18’inci yüzyılların sonunda İsviçre'de boşanan, devlete borcu olan ailelerin çocukları ile ailesi vefat eden ya da suç işlemiş olan çocuklar devlet gözetimiyle başka ailelerin yanına veriliyordu. Çocuklar çiftliklere çalıştırılmak üzere satılıyordu. Köle olan çocuklar ağır işlerde çalışıyor, düzgün beslenemiyor ve ahırda yatıyorlardı. Hatta diğer çocuklardan ayırt edilmeleri için çıplak ayaklı olarak gezmek zorundaydılar.
İsviçre'de uzun yıllar boyunca devam eden bu kölelik sistemi 1981 yılında yasaklanabildi. İsviçre devleti resmi olarak hayatları çalınan çocuklardan 2013 yılında özür diledi.
Vay! Vay! Vay!
İşte Medenî Kanunlarını aldığımız Medenî İsviçre!