Ne zamandır ertelediğim her acı,
Çıt çıkarıyor artık, başlıyor yeni bir ezgi,
İnsan dediğin kuş misali! Çıt orda , pıt burda!
Sayfa 62Kitabı okudu
Arada bir kendi kendime çıldırdığım oldu çıt çıkarmadan. Kimseye duyurmadan..
Pikaba bir plak - Bach veya Mozarttan- koyardı ve çıt çıkarmayan sevgili eşyaları arasında bitip tükenmek bilemeyen saatler akşam olana kadar akar giderdi.
Sayfa 11Kitabı okuyor
"Sanki ağzımızdan dökülecek herhangi bir kelime gümüşi ay ışığının büyüsünü bozabilirmiş gibi ikimiz de çıt çıkarmıyorduk."
Elime bir kalem tutuşturmuşlar, kalemin derdini arayan bir gönül vermişler. Ne zaman gönle konuş desem, ne dili ne aklı cümle cihan ve içindeki her toprak tanesi lâl oluyor. Gönlün kapıları birer birer açılmak için koşuyorlar. Türlü namelerle bezenmesine rağmen çıt çıkmayan sessizliği, dünya denen yalan bölmeden.
Sonra gönül derdi aramayı sevince el de kaleme bağlandı kaldı. Hani irade neredeydi de ben ömrün neresinden tuttumsa yanlış oldu dedim. Belli ki gönle tabii olmak da onun işi imiş. Velhasıl yanlış olmadı. İnsanlık namına son kalan kırıntıların yok olduğunu gördükçe gönlün kapıları yüzüme çarpılıp da imkansız olmasınlar bana tozlu duvarlar arasında istedim. Neyleyim ki elime kalem tutuşturup kalemin derdine deva diye dert alan bir gönül vermişler bana. Söyle güle nağmeler dizen bülbül neyleyim...
~Kalemimden~🌹
“Arada bir kendi kendime çıldırdığım oldu, çıt çıkarmadan. Kimseye duyurmadan.”
Sayfa 13Kitabı okudu
Camdanmış kalbi. Çıt diye kırılıverdi.
Sayfa 97Kitabı okudu
gregor ve olmayan ailesi
Dönüşüm kitabında sy. 26-27'de şu cümleleri söylüyor gregor: "normal zamanlarda babası öğleden sonra çıkan gazeteyi günün bu saatinde karısına bazen de kızına yüksek sesle okurken, şimdi çıt çıkmıyordu. kim bilir belki de kız kardeşinin kendisine anlattığı ve mektuplarında yazdığı bu okuma alışkanlığından son zamanlarda vazgeçilmişti.
Sağ taraftaki pamuk tarlalarını ikiye bölen bir çit, çitin iki yanında tarlalar, kuru ,tozlu yeşil aynı görünümdeydiler.
joad tel çiti göstererek .
-İşte bizim sınır burası dedi .
Aslında sınır mınır gerekmezdi ama babamın elinde biraz tel vardı içinin de rahat olması için teli çekti ve artık buranın sahibi benim diye bir parça huzura kavuştu:)
Sayfa 30Kitabı okuyor
Kendi Hayatımdan
Sabah otobüse binip müzik dinlerken telefonum çaldı,yengem arıyordu.Açtığımda nerde olduğumu sordu.Durağı söylediğimde orda inmemi ve dedemin beni gelip alıcağını söyledi. O an anladım aslında birine bir şey olduğunu.
Dedem ve dayım geldi. Arabaya bindim. Kimseden çıt çıkmıyor. Dedemlerin evine geldik. Anneannem ağlıyor, dayım hazırlanmaya gidiyor. Ne için hazırlandığını sorduğumda Yalova’ya gideceğimizi söylüyor. Dedem beni salona çağrıyor. Gözleri kıpkırmızı. Bir şey demesini bekliyorum.
Bir anda “Kızım babanı kaybettik diyor…”
O an girdiğim ağlama krizini, yakarışlarımı hala hatırlıyorum.
Şuan hissizim.
O zamandan beri hiç ağlamadım.
Aradan 6 ay 19 gün geçti.
Seni özledim baba, herşeye rağmen…
"Çıt,çıt işte..yani elbise çıt çıt'ı değil. Her şey iyi giderken konunun bir yerde boka sarması, kopması yani."
Çoğu uygarlık
Çoğu uygarlık korkaklık üstüne kuruludur. Korkaklığı öğreterek insanlar uygarlaştırmak öyle kolaydır ki. Cesarete yönelten standartlarn çıtası alçaltılır. İnsanların iradesi kısıtlanr. İnsanların arzuları kontrol altına alınır. Ufuklara çit çekilir. Her hareket için kanun koyulur. Kaosun varlığı inkâr edilir. Çocuklara
yavaş nefes almaları bile öğretilir. İnsanlar ehlileştirilir.
Sayfa 443Kitabı okudu
